Poeh, de laatste weken hebben we zowel samen als individueel een aantal flinke beproevingen des levens gehad. Zonder echt inhoudelijk in te gaan op wat er speelde, kan ik in ieder geval zeggen dat het lot ons flink tartte. En dat nu net in een fase dat het ons en mijzelf eigenlijk voor de wind gaat. Ik ervaar geluk, ik voel liefde, heb een leuke job, kan lekker bloggen en geniet intens van de dingen die ik verder doe en die om mij heen gebeuren.
Twijfels en Vragen
Ineens lijkt het alsof alles wankelt. Dat er stuk voor stuk een stoelpoot onder je weg wordt gezaagd. Ineens lijkt die sluipmoordenaar zich weer een weg te banen in je lijf. Op zoek naar je kwetsbaarheden. Je zwakheden. De sluipmoordenaar die beter bekend staat onder de noemer “Twijfels”.
Maar Twijfels komt nooit alleen. Hij komt met een heel leger van Vragen. De waarom’s en de hoe’s domineren en op dat moment laat Antwoord zich nergens zien. Laat staan dat Antwoord met meerdere komt om Vragen tegengas te bieden.
En toch voel ik aan alles: Dit kan niet waar zijn, ik word getest. Juist nu. Ik ben uit een dal geklommen (lees deze blog over mijn bijna burn-out) om na een enerverende reis aan te komen bij wie ik ben. Eenmaal daar hervond ik mijn liefde, geluk, plezier, werk, gezin… ik hervond alles wat het leven waard maakt om het simpelweg te beleven. Een nieuwe dip komt veel te snel en dus veel te vroeg om nu al afscheid te nemen van geluk.
Gaan staan voor wie je bent
Ik weiger het dan ook. En ik weiger omdat ik me niet langer wil verschuilen áchter wie ik ben, maar wil gaan staan vóór wie ik ben. Trouw zijn aan mijzelf. Dat betekent aanvaarden dat ik kies voor de levensstijl die ik heb gekozen. En aanvaarden dat ik kies voor de mensen en dingen die bijdragen aan het geluk dat ik bij die levensstijl ervaar. Aanvaarden dat ik me laat leiden door mijn gevoel en intuïtie. Aanvaarden dat de natuur mijn raadgever is. En zo geschiedde. Een boom laat zich immers ook niet opzij zetten door tegenwind en een meeuw trotseert ook met al zijn goede intenties de storm om dat ene visje te vangen. Om maar even met wat metaforen te smijten. Wie ben ik om mijn natuur te negeren? Mens, durf te (genieten van het) leven!
Trouw zijn aan jezelf
Dat viel de afgelopen weken dus even niet mee. De neiging om jezelf dan weg te cijferen omdat je denkt dat je dat doet voor de goede orde, is verleidelijk. Al snel had ik in de gaten dat ik dan precies niet doe wat ik mezelf had beloofd: trouw zijn aan mijzelf. Trouw zijn aan de koers die ik heb ingezet en mij terugbracht naar mijzelf. Ik ken de weg naar het dal. Sterker nog, ik ken het dal. Been there, done that. Daar had ik geen trek in. En al helemaal niet door mij er door anderen in te laten duwen. Ik sta dat niet toe.
Geen toeval
Toch is het allemaal geen toeval. Door te concluderen dat ik niet naar het dal wilde en dat voorkwam door te gaan staan voor wie ik ben, kan ik nu met trots genieten van een mooie plek op die berg. Niet op de top, maar op een plateau met mooie vergezichten. Mijn vooruitzichten. Als ik naar boven kijk, heb ik nog genoeg doelen te bereiken. En als ik toch even naar beneden kijk, zie ik in de verte de handen die mij omlaag wilde trekken. Ik heb het weerstaan. En zal ze weerstaan. Ik laat de negatieven in het dal en hoop dat ze me zien genieten. Zodat er ook voor hen een reden is om te klimmen. Want waar ik ben, ben ik niet alleen. Er zijn heel veel mooie mensen om ons heen met wie we genieten van al het goeds.
Wij hebben het weerstaan. Omdat we staan voor wie we zijn. En omdat wie we zijn, het beste is voor ons en voor heel veel anderen om ons heen. In elk geval voor mij. Geloof ik. Denk ik.
Gelukkig maar… Ik denk, dus ik besta!
One thought on “Uitdaging: durven te gaan staan voor wie je bent”