De lessen van mijn (bijna) burn-out

Op de vorige blog over mijn (bijna) burn-out heb ik enorm veel mooie, hartverwarmende, positieve en lieve reacties ontvangen via allerlei platformen. Dank daarvoor en dank voor de vele steunbetuigingen. Gelukkig gaat het nu goed met me. Dus geen zorgen. Elke dag sta ik weer met plezier op en doe ik de dingen waar ik echt gelukkig en blij van word.

Ondertussen zie en lees ik dat er meer mensen zijn die “strugglen” met een burn-out of bijna burn-out. Om die reden heb ik nu een wat langer blog geschreven waarin ik mijn lessen uit die periode op een rij heb gezet. Een mooie reflectie voor mijzelf en hopelijk biedt het handvatten voor jou. Eenvoudig is het proces niet, maar ik kan zeggen dat als je jezelf écht leert kennen, je wereld alleen nog maar mooier wordt. De vooruitzichten zijn dus vooral heel gunstig.

Burn-out: een “feest” der erkenning 

Wat mij vooral opviel aan de reacties die ik ontving, was dat mijn burn-out blog een soort “feest” der herkenning was voor velen. In zekere zin gelukkig. Gelukkig dat ik niet de enige ben die een burn-out had. Of die prikkels voelde. Het bevestigt mij dat dit probleem daadwerkelijk bestaat en het de beste kan overkomen. Tegelijkertijd baren de reacties mij ook zorgen. De meeste mensen die reageerden waren meestal door hun burn-out fase heen. Toch zegt het fenomeen iets over de tijd waarin we leven en de druk die wij onszelf (laten) opleggen.

In mijn vorige blog sloeg ik enkele details over als het gaat om de ommekeer. Details die me hielpen om mijzelf daadwerkelijk te vinden. Ik wil die inzichten toch even hardop met je delen. Wellicht dat het je kan helpen. 

Burn-out - Trouw zijn aan jezelf

(H)erken dat je tegen een burn-out aanzit

Het eerste inzicht was vooral (h)erkennen dat je in een burn-out fase zit. Dat is niet makkelijk, want dat betekent dat je kwetsbaar bent. In de verharde maatschappij waar korte arbeidscontracten, keiharde cijfers en rendement een grote rol spelen, moet je ineens toegeven dat je niet mee kunt komen. Of mee wilt komen. Geestelijk en mentaal. Dat is nogal wat, omdat je indirect toch gevoelig bent geworden voor wat mensen van je denken of vinden. Een mening is immers in tijden niet meer zo prominent aanwezig geweest als nu. Ongevraagd worden ze geventileerd. Over je collega’s en dus vast ook over jou. Daar sta je dan: bijna opgebrand en bang voor de wereld om eraan toe te geven. Angst voor meningen en gevolgen. 

Erkenning werd mijn eerste genezing. Op de vraag hoe het met mij gaat, zei ik letterlijk “eigenlijk niet zo goed.” Ik voelde me niet goed bij wat ik deed, de manier waarop ik dingen deed, de omgeving waarin ik dingen deed… het was hem gewoon niet. Op de vraag wat ik dan in vredesnaam wel wilde, had ik ook nog geen antwoord. Je bent f..cking 35 jaar en je weet niet wat je wil. Maar… ik had wel een gesprek. Ik had contact, werd met open armen ontvangen, kreeg frisse ideeën, kreeg oppeppers. Het feit dat het gewoon niet zo goed ging, mocht bestaan. 

Burn-out - Trouw zijn aan jezelf

Professionele hulp zoeken

Een andere belangrijke stap die ik maakte, is hulp zoeken. Als je hersenen één grote verwarde brei aan gedachten zijn, je ogen regelmatig zwarte vlekken zien en je lichaam niet meer wil… Dat alles terwijl de zon volop schijnt; dan is het handig dat je niet alleen bij jezelf te raden gaat. Je hebt immers al kortsluiting en zelf niet ingezien hoe je dat had kunnen voorkomen. Hoe ga je er dan überhaupt uitkomen?

Zachte heelmeesters

Hoe goed, lief en eerlijk je vrienden en familie ook zijn, het is heftig om (ze) te vragen of ze je een spiegel willen voorhouden. Vooral in deze fase. Het is misschien een aanname. Toch blijft het lastig om ze naar de waarheid te vragen. Het eerlijke antwoord kan immers ontaarden in een ondraaglijke spanning. Kan zelfs leiden tot het verbreken van vriendschappen en familierelaties. Bovendien zit het in de aard van familie en vriendschappen om je op te beuren in plaats van je dieper in je pijn en angsten te drukken. Het is voor iedereen lastig om goed en eerlijk te antwoorden. Bovendien is het lastig om de waarheid op deze manier van hen te moeten ontvangen.

Spiegelen met coaches

Mijzelf spiegelen aan een onbekend persoon gaf mij de beste reflecties. Een goede coach is betrokken bij jouw probleem en welzijn, en onderzoekt blanco de kaders waarin je jezelf beweegt. Een goede coach stelt jou kritisch positieve vragen over jezelf en die kaders. Bekijkt al pratende wat je er zelf nou van vindt en ontdekt meestal de maskers waarachter je je verschuilt. Wie ben jij eigenlijk? Waar ben je in vredesnaam mee bezig? Wat probeer je nou te bewijzen? Voor wie? Mijn coach Claudia liet vooral mijzelf praten. En liet mij vooral luisteren naar mijn eigen woorden. What the f…? Wie ben ik nou eigenlijk? Of in mijn geval: waarom heb ik mijzelf zo’n lange tijd verstopt? 

Burn-out - Trouw zijn aan jezelf

(Leren) trouw zijn aan jezelf

Ik had kennis en skills. Tel daar een dosis acteertalent bij op en ik vaar er blind op. Ik speelde een rol in mijn eigen toneelstuk waarvan ik het verhaal dagelijks opnieuw verzon. In werkelijkheid had ik mijzelf tot figurant van mijn hart gemaakt en de regie van mijn hoofdrol volledig tussen mijn handen door laten glippen. Het werd tijd om weer de hoofdrol op te pakken. Mijn eigen verhaal te maken en deze niet langer te spelen. Te doen. En vooral: te zijn!

Door te pijn heen

Gesprek na gesprek zag ik in dat alles wat ik wil en alles wie ik ben al in mij zit. Het antwoord van mijn coach was simpel: wees trouw aan jezelf. Gewoon trouw. Ik kon lullen als Brugman. Gewoon maar zitten piekeren en doen daar aan die tafel. Alles wat ik zei kwam als een boemerang terug. En steeds weer met de woorden: wees trouw aan jezelf. Het heeft me vooral een paar sessies gekost om dat te leren inzien. Het heeft me vervolgens aardig wat reflecties en pijnmomenten gekost om in te zien waar ik dan trouw aan moet zijn. Hoe ik trouw kon zijn aan wie ik ben.

Terug in de tijd

Dat is voor mij de moeilijkste stap. Hoe ik daar kwam vergt een zijstap in het verhaal. Door schade en schande, maar vooral door schade had ik iets van mezelf gemaakt wat ik niet was. De altijd intense bevlogenheid, het genot van het zwerven, de jongensachtige onbevangenheid, de kinderachtige onvolwassenheid, het praten tegen onbekenden, de scherpe en pikante humor, de lust om te leven, het reislustige ontdekken… het was allemaal weg. Ik had mezelf tussen muurtjes gekaderd van verwachtingen. Ik liet de maatschappij mij leiden.

Trouw zijn aan jezelf

Het kunstje

Voor ik het wist had ik een eigen onderneming en zat ik in de wereld van ondernemers. Een hartstikke mooie wereld. Voor hun. Achter de ondernemers zaten ook stuk voor stuk mooie mensen. Maar ik moest omzet maken. Marketing doen. In beeld komen. Borrels afgaan. Netwerkclubs bezoeken. Tussendoor nog het uitvoerend werk doen om vervolgens een keer de factuur te sturen. En daar weer achteraan te gaan bellen. Ik kon er geen tijd meer bij managen om de echte mensen achter deze ondernemers te leren kennen. Maar in die mens lag wel mijn behoefte en interesse. Geen tijd. Ondernemen moest ik. Mijn merk profileren. Niet mijzelf.

Boem is ho

Ik was er gewoon niet klaar voor. Had vooral behoefte aan mijzelf, maar vergat daaraan aandacht te geven. Ik deed het immers niet zo verkeerd en merkte dat men best graag een borrel met mij dronk. En ik met hen. Het gunnen was er ook wel degelijk. Alleen er knaagde iets in mijn gevoel. Maar mijn ego en masker gingen aan dat gevoel voorbij. Tot de muren van mijn kaders ineens in rap tempo op mij afkwamen. Bijna boem. In elk geval “ho”!

Ik weet het: dit ben ik!

Toen ik dit tijdens het “genezingsproces” en coachingsessies allemaal nog eens de revue liet passeren, zag ik het. Ik weet wie ik ben, ik weet ook wat niet. En ik weet dat als ik ben wie ik ben, ik het meest gelukkig en volmaakt ben. Dus ook met die kinderachtige onvolwassenheid.

rouw zijn aan jezelf

Praat over wie je bent

Een belangrijk inzicht volgde: praten! Het klinkt natuurlijk raar om over jezelf te praten. Maar als je besloten hebt dat je alleen gelukkig en volmaakt bent, als je écht jezelf kunt zijn, dan moet je dat dus delen. In mijn geval was dat in eerste instantie met mijn vrouw. Tijdens dit hele proces, mijn zoektocht, liep ze trouw aan mijn zijde. Met alle pijn en verdriet stond ze voor me klaar. Geduldig wachtend op het moment dat ik mijn eigen antwoorden vond. Vervolgens deelde ik mijn antwoorden, mijn conclusies en heb ik in mijn vrouw het geluk gevonden dat ze dit allemaal begreep. En er ruimte voor had. Daar ben ik alleen maar dankbaar voor.

Zorg dat mensen je begrijpen

Zoiets is absoluut niet vanzelfsprekend. Daarom is praten zo ontzettend belangrijk. En blijft het belangrijk. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. Mensen om je heen kunnen je niet altijd laten zijn wie je bent, omdat ze je niet goed genoeg kennen. Zij maken daarom kaders die hen heel goed passen, maar mogelijk bots jij daar continu tegenaan. Je moet je daarom zelf gunnen om open en transparant te zijn naar anderen toe. Vertellen wat je dwars zit, zeggen wat je voelt. Pas dan kunnen zij rekening met jou houden en je misschien wel heel eenvoudig helpen met jouw “zijn”.

Blijf in contact staan met jezelf

En praten met jezelf helpt ook. Het opent alle deuren naar je hart en het biedt je hart de ruimte om de energie via de open deuren terug te laten stromen naar jouw lichaam en geest. Meditatie en yoga helpt mij daar persoonlijk enorm bij. Maar misschien vind je dat (nog) té zweverig. Gun jezelf echter wel de ruimte om altijd in gesprek te zijn met jezelf. Met wie je bent. En controleer regelmatig of je dat elke dag nog uitdraagt.

Een heel lang verhaal, maar de samenvatting is simpel: wees altijd trouw aan jezelf.

Burn-out - Trouw zijn aan jezelf

P.S. Vind je dat het bedrijf waar je werkt toe is aan een kritische zelfscan over de werkomstandigheden? Misschien kun je ze tactisch informeren over het bedrijf Floooow. Deze organisatie richt zicht volledig op het welzijn van alle medewerkers en hebben als missie om binnen nu en 15 jaar burn-out tot het verleden te laten behoren. 

6 thoughts on “De lessen van mijn (bijna) burn-out

  1. Mooi geschreven, ik herken hier veel in, kreeg gisteren en ook al eerder te horen dat ik meer moet gaan praten, maar afgezien van mijn therapeut die ik hierna nog maar 1 keer heb, heb ik niemand om mee te praten. Want ik moet leren dat ik mij mag uiten en verdrietig of somber mag zijn, maar vooral die spiegel. Maar het hardop tegen mij zelf praten zou wellicht kunnen helpen. Dank je wel daarvoor. Een inspirerende blog en ga vooral zo door!!

    1. Dank je Natasja. En goed dat je voor nu de hulp hebt en deze ook hebt gevonden. Mocht je eens willen sparren en kletsen, laat het weten. Ik kan zo na een half dagje werk een kop koffie komen drinken bij je (beneden).

      1. Dat lijkt mij zeker leuk, en ook fijn, wil graag iemand die niet naar mijn mond mee praat, maar mee denkt en laat zien hoe het anders kan zijn. Dank je wel.

  2. Wow Randy, knap hoe je hier over schrijft. Heel herkenbaar, pijnlijk proces maar wat fijn dat je jezelf hebt teruggevonden. Raak jezelf niet meer kwijt.

    1. Hi Ilse,

      Dank voor je lieve woorden. Het is ook onderdeel van mijn zijn denk ik. Dat frivole, dat beweegbare, dat soms onvoorspelbare… altijd op zoek naar nieuwe prikkel en avonturen, weg van de vastigheden en zekerheden. Dat nu eenmaal (weer) accepteren geeft mij meer rust en vertrouwen. En biedt mij hét fundament om op te bouwen. Het gaat nu best goed met die bouw 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *