We zijn bijna een jaar verder sinds mijn scheiding officieel werd. Ik stond er toen heel rationeel en realistisch in. De reden waarom we gingen scheiden was me immers helder. Toch daalden niet veel later de emoties in. Ook totaal niet onlogisch. Ik had me er zelfs op ingesteld. Ik zit nou eenmaal meer emotioneel dat rationeel in elkaar en dus namen de emoties de overhand. Het kon niet alleen maar goed gaan. En toen het eenmaal binnenkwam leerde ik al snel: omarm het onbekende en onaangename. De pijn is nu eenmaal een feit. Voel het, doorleef het, leer ervan. Dit is dé kans om mezelf te ontdekken.
Onprettige zelfreflecties
Omdat ik me er wel enorm bewust van was dat de emotionele fase er aan zat te komen, besloot ik voor mijzelf op voorhand de confrontatie met die emoties aan te gaan. Die emoties zouden me immers kansen bieden. Nieuwe inzichten. Zo hield ik me zelf tenminste voor. En ja, sommige emoties zouden ook voort kunnen komen uit reflecties. Waar twee ´vechten´ (dat deden we gelukkig niet), hebben er ook twee schuld. En die reflecties zijn niet altijd even prettig. Jezelf in de spiegel aankijken als dingen niet lukken, waarom ze niet lukken en dan de antwoorden krijgen die je alleen bij jezelf kunt neerleggen, is megaconfronterend. En pijnlijk.
Zwaarmoedige emoties bestaan, omarm ze
De emoties in mijzelf liepen soms hoog op. Ik was boos op haar en op mijzelf. Ik begreep van heel veel dingen dan ook helemaal niets. Vragen die ik had werden niet beantwoord. Ze leidden alleen maar tot meer vragen. Dat leidde weer tot frustratie, machteloosheid, verdriet, pijn en onbegrip. Wat ik wel wist: wat ik ook vraag, dit gaat niks terugdraaien. En op de vraag of ik dat zelf wel wilde, zei ik tegen mijzelf wel heel stellig ‘nee’. Ik ben deze zwaarmoedige emoties dan ook gaan omarmen. Ze waren er nu eenmaal en mochten er ook zijn. Ik voelde aan alles dat hieruit ook iets te leren viel.
Winterdepressie
Wat niet meehielp was de lange druiligere donkere winter die we voorgeschoteld kregen. Ik ben nogal gevoelig voor winterdepressies. Ik had daar de laatste jaren wel een oplossing voor gevonden. Simpelweg kwam die oplossing neer op zoveel mogelijk genieten van de bloei en groei tijdens lentes en zomers, ophalen de oogst in de kleurrijke herfst (alle mooie lessen en wijsheden) om zo te teren op die positieve oogst tijdens de winter. Maar met long covid én een scheiding zat er in het najaar van 2022 weinig reserve in mijn tank.
Simpele oplossingen
Een oplossing voor die depressieve natte winter bleek eenvoudiger dan ik dacht. Ik wandel immers graag, maar liet het wandelen altijd beperken door het weer. Ik had van mijzelf een mooi-weerloper gemaakt, terwijl ik tijdens mijn vele reizen in Scandinavië had geleerd: er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding. Ik besloot daarom met die gedachte te investeren in een dure regenjas, die mij vervolgens uitdaagde om ook als het regent naar buiten te gaan. En tja… niets is toch fijner dan écht buiten te zijn, het liefst nog in parken en bossen. De jas bood uitkomst.
Regie pakken op je eigen toekomst
Ik begon me in het verwerkingsproces steeds meer te realiseren dat je zelf sleutels in handen hebt om deuren naar gelukjes te openen. Dat klinkt overigens eenvoudiger dan het is. Er komt heel, heel veel gevoel bij kijken voordat je de juiste sleutel durft te pakken, de juiste deur hebt gevonden, om er vervolgens ook nog eens doorheen te stappen als de deur zich opent. Hier gaat heus wel een heel proces aan vooraf voor menigeen, in elk geval voor mij. Het lukte me daarentegen wel. En dat begon vooral met het omarmen van het oncomfortabele en het onbekende. De toekomst was weliswaar onbekend, maar het oude bekende diende me ook niet meer.
Omarm het onbekende en onaangename
In een eerder blog heb ik dat oncomfortabele al eens uitgelegd aan de hand van de sprongen die ik gemiddeld elke maand wel neem in het koude water. In een meer dichtbij dompel ik mijzelf alleen gehuld in zwembroekje in het koude water. Ik vertrouw dan op twee dingen die ik kan: ademen en zwemmen. Het één heb ik van nature, het andere heb ik aangeleerd. Dit laatste in mijn voordeel, want niet alles wat je aanleert, dient je je hele leven. Integendeel zelfs.
Ik geloof in elk geval sterk in de aangeleerde competentie zwemmen en vertrouw op wat maakt dat ik überhaupt leef: ademen. Dan merk ik dat het oncomfortabele mij ineens comfortabel maakt, zeker zodra de dingen die vanuit mijzelf komen lukken. Het gevoel als ik uit het water kom kenmerkt zich als mentaal sterk, krachtig en trots, Trots dat ik in mijzelf durft te geloven. Dat ik het oncomfortabele heb durven te omarmen en door het onaangename ben gegaan om bij die positieve gevoelens over mijzelf te komen. Het is een enorme boost voor het (zelf)vertrouwen en bovendien ook nog eens goed voor het lijf.
Vertrouwen op wie je bent en wat je kunt
De vrees voor regen, de vrees voor koud water, de pijn en emoties van een scheiding, de vrees voor confrontaties met jezelf, kan ik sinds kort beter tegemoet treden als ik het onaangename durft te omarmen. Ik weet dat het onaangename immers bestaat. Aan de andere kant van het water liggen nieuwe wegen naar geluk. Je kunt er alleen niet komen, als je geen tools tot je beschikking hebt. Door het koude water heengaan, vertrouwend op wie je bent en wat je kunt, biedt dan de mogelijkheid om er alsnog te komen. Je kunt vaak meer dan jezelf denkt.
Kleine stappen met grote impact
Met die mindset ben ik afgelopen jaar meer en meer van dit soort momenten gaan doorleven. Zo was ik heel lang niet meer alleen op vakantie geweest, nog nooit had ik voor mijzelf een comfortabele auto aangeschaft, zelden ben ik zo zelfstandig gaan ontdekken wat kamperen is en ook nog nooit eerder had ik zo duidelijk voor mijzelf een toekomst gevisualiseerd. Het moodboard dat ik begin deze lente maakte, bood me een manier om afstand te nemen van het oude en vooruit te kijken naar de toekomst.
In elk geval voor de korte termijn. Steeds een stapje verder weg van het oude, steeds een stapje dichterbij de toekomst. En ook steeds een stapje dichter bij mijzelf. Om het moodboard te creëren, moest ik immers diep gaan in mijn gevoel gaan zitten. Het mooie is dan ook dat de plaatjes dat gevoel representeren.
Inmiddels is er zoveel veranderd dat te herleiden valt naar het gevoel om het onaangename, het ongemakkelijke te omarmen. Het heeft me ontzettend veel gebracht. Behalve heel veel zelfinzichten en persoonlijke groei, bracht het me ook een fantastische nieuwe job, een onvergetelijke reis vol zelfontdekkingen en mooie plekken en een nieuwe liefde… om maar even de meest impactvolle gebeurtenissen te noemen dit jaar. En veel wat op het moodboard stond, is uitgekomen. Nog mooier: dat heb ik allemaal te danken aan de stappen die ik zelf heb gezet.
Kijkje nemen buiten je comfortzone
In de prille nieuwe liefde is nog van alles te ontdekken. Over mijzelf, over haar, over ons. Ook dit brengt weer nieuwe gevoelens mee: mijn rugzak, haar rugzak, mijn onzekerheden en die van haar, mijn wijsheden, haar wijsheden, mijn wensen, haar wensen… Er komen heel veel gevoelens bij mijzelf los, die door mijn bestaande patronen worden aangestuurd. Die aansturing vindt plaats in mijn comfortzone. Precies de zone die mij te vaak te goed beschermd, maar mij vaak ook niet vooruitbrengt. Een hele interessante fase breekt aan, hoe ik nu buiten mijn comfortzone durft te treden en dit onbekende avontuur tegemoet ga.
Durf te beslissen, wat als het lukt?
Ik word dus heel erg uitgedaagd om te springen. Maar waarom ook niet. Een paar quotes die ik heb geleerd kan ik nu toepassen. Vriend Willem-Paul zei ooit: ‘Wat als het lukt?’ En vriend Wayne leerde me ooit: ‘Een foute beslissing is een beslissing die niet wordt genomen. Een goede beslissing is een beslissing die je neemt. Of het dan lukt of niet, dat is niet erg. Als het lukt, heb je succes. Lukt het niet, dan leer je ervan. Neem je geen beslissing, dan blijft alles zoals het was.’
Niet altijd even simpel
Wel even mooi om erbij te vertellen: in 2019 schreef ik dit blog over dat ik meer uit mijn comfortzone zou moeten treden. Nu heb ik sindsdien niet helemaal stilgezeten, maar uiteindelijk had ik life changing momenten nodig in mijn leven, om daadwerkelijk ‘practice what I preach’ tot uitvoering te laten komen. Dus eenvoudig is de reis naar jezelf niet altijd, zal ik als eerste toegeven. Wel kan ik stellen dat ik nu eenmaal op reis, zoveel nieuwe dingen heb mogen ontdekken over mijzelf en over de wereld die ik om mijn heel wil creëren. Ik heb eigenlijk wel zin in het blijven avonturieren met en (her)ontdekken van mijzelf.
Note to self
Daarom schrijf ik ook dit blog. Als een reminder aan mijzelf:
- Own my impact
- Embrace the unknow
- If you not who you are yet, become who you are
Geloof erin en vertrouw erop dat het goed komt.
