Laat ik meteen met de deur in huis vallen: Ik ben geslaagd! Ik mag me nu officieel ‘Communicatieadviseur’ noemen. Dat mag omdat ik met drie ruime voldoendes de opleiding Communicatieprofessional B bij SRM Opleidingen succesvol heb afgerond. Net voor het weekend kreeg ik de uitslag. Een beter moment om de bubbels open te trekken kon bij niet.
Vallen, opstaan en weer doorgaan
Wat kwam dit resultaat bovendien als een opsteker. Man, man, man… wat was dit een bevalling. De opleiding ging zeker niet zonder slag of stoot. Als ik erover nadenk hóe ik dit heb gehaald, als laatste van de groep, dan popt het liedje van Herman van Veen op: … rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Dat rennen en vliegen waren veelal de drukke fases waarin we dagelijks werken en leven. Al dan niet zelf gecreëerd. Het duiken en vallen werd veroorzaakt door privéomstandigheden en een coronabesmetting met (nog altijd) flinke naweeën. Daarover verderop meer. Uiteindelijk stond ik toch steeds weer op, ging ik door en behaalde ik dit resultaat. De aanhouder wint.
Breinpijn
En daar ben ik trots op. Om meerdere redenen. Het was namelijk voor het eerst zo’n beetje 25 jaar dat ik studieboeken kocht, ze daadwerkelijk opensloeg en erin ging lezen. En zelfs ging leren. Dat laatste was niet bepaald eenvoudig na al die jaren. In al die jaren heb ik een vrij geconsolideerd en geconditioneerd brein weten te creëren. Dat brein is wel degelijk capabel om te leren, maar meer op zijn gemak. En vooral de dingen die ik écht rete-interessant vind, neem ik het beste in mij op. Dingen die anderen dus helemaal niet interessant vinden, zoals hoe bomen communiceren met elkaar. Of de beste actieradius van mijn reeds verkochte diesel. Met de tijd, al organisch groeiend: zo werkt mijn brein. Zo ben ik na mijn MTRO van achterbaan-knopjes-drukker in Disneyland Parijs gegroeid naar een volwaardige communicatiemedewerker van Klimaatverbond Nederland: ik kan dus wel degelijk wat. Ik ben in al die jaren dus zeker wel gegroeid. Zowel in kennis als een beetje in omvang.
Meer toewijding
In de praktijk lukte het me maar moeilijk om heel veel theorie vast te houden voor een ‘old school examen’. Tijdens mijn eerste krachtmeting bleek achteraf – ik had een 2,5 – dat er toch een andere methode en toewijding nodig was om die hersenen op HBO-niveau te krijgen. Ik weet dat jullie mij heel slim vinden klinken altijd, maar echt: HBO heb ik nooit gedaan, nooit aan begonnen zelfs. Het enige hogere onderwijs dat mij echt ver heeft gebracht was simpelweg het leven zelf. En door tijdens dat prille leven veel te reizen en contact te maken met mensen van allerlei landen, gewoonten, geloven en culturen, leerde ik de levenslessen van het hoogste niveau. Tel daarbij mijn interesse voor de natuur erbij op en ik weet eigenlijk gewoon heel veel. Voornamelijk dus de materie die leiden naar de bron van ons bestaan. De essentie. En inmiddels kan ik vanuit die bron aardig wat lesjes delen via deze blog.
Goede omstandigheden creëren om te leren
Wat de opleiding van mij vroeg was zoals gezegd een betere methode en toewijding. En om dat te verbeteren, kon ik alleen maar naar mijzelf kijken. De romantiek van ‘even in bad liggen om 2 uurtjes samenvattingen te stampen’ werkte niet. Het goed opletten en meedoen in de les ook niet. Ik moest van alles een beetje meer doen. En om meer tijd te reserveren voor mijn studie, moest ik een mindere kernkwaliteit van mijzelf toepassen: vaker nee zeggen tegen andere (leuke) dingen. Mijn sport moest ik anders inrichten, mijn activiteiten binnen de sport moesten even op een lager pitje. Thuis moest ik duidelijker mijn kaders aangeven: morgen ga ik niet naar dat leuke feestje, want ik moet leren. Stampen met meer toewijding en minder afleiding. En zo geschiedde. Die 2,5 boog ik met succes om naar een 7,5. Niet een klein beetje voldoende ook.
Kink in de kabel 1
Restte mij alleen nog een communicatieplan aanleveren als eindopdracht. Ik kon van geluk spreken, want we hebben een casus op werk die wel zo’n plan behoeft. Het mes sneed voor mij dus aan twee kanten. De opleiding was er blij mee, mijn werk ook en ook ikzelf. Hmm, drie kanten dus. Terwijl ik hieraan begon kregen we privé te maken met behoorlijk wat ouderlijke uitdagingen. De spanningen liepen dusdanig op dat ik in die tijd coaching heb gehad over ‘hoe om te gaan met pubers’. In plaats dat het over mijn puber(s) ging, werd ik tijdens deze sessies volledig ontleed en vond ik ook in mijzelf bepaalde inzichten die mij de ouder maken, zoals ik nu ben. Zeker niet verkeerd, maar zelfs bij mij waren er nog volop verbeterpunten. Of veranderpunten. In elk geval kreeg ik nieuwe inzichten vanuit andere perspectieven. Confronterend interessant. En blijkbaar nodig. Het duurde even voordat alle neuzen weer vredevol dezelfde kant op stonden. In dit soort fases heeft het gezin of familie altijd prio. En dat vond de opleiding gelukkig ook. Toen de rust eenmaal wedergekeerd was konden we weer koers zetten.
Kink in de kabel 2
En toen, na het braaf naleven van 2,5 jaar coronaregels, wat preventieve prikjes, werd één concertzaal gevuld met menig omikronvirus mij fataal. Ik was twee dagen goed ziek en as we speak 3 maanden later ben ik één van de relatief gezonde mensen met long covid (klachten). Hoe dat werkt is te vergelijken met een accu van een oudere iPhone. Je laadt hem op en zodra je appjes gebruikt, loopt hij als een gek leeg. Zo werkt mijn lichaam momenteel ook. Alle energie die opgaat aan inspanning leidt tot een date met de oplader. Oftewel: mijn bed. En als je accu ook nog eens slecht oplaadt gedurende de nacht, moet je de iPhone continu aan de stekker leggen. Dat heet bij mij een slechte dag vol rust. Inmiddels ben ik met de fysio aan de slag gegaan om mijn accu, de zuurstoftank in mijn lijf, te optimaliseren. Uiteindelijk moet dit leiden dat de accu minder snel leegt loopt, zodra ik mijn appjes (werk, huishouden enz.) aanzet. Het is behelpen. Ondertussen ben ik wel erg dankbaar dat de mensen van Gym Fysio mijn lijf flink vlot willen trekken.
(Blog gaat verder onder de foto)
Herstart in een slakkengang
Voor mijn opleiding betekende dat een enorme terugslag. Ik was er bijna en ineens niet helemaal. In de sporadische goede momenten ben ik het raamwerk gaan vullen. Soms een uurtje. Dan een dag niet. Soms drie uurtjes en dan soms zelfs dagen even niet. In slakkengangtempo en alleen als dat al lukte. Dit allemaal in goed overleg met alle betrokkenen. De opleiding wist inmiddels van mijn situatie, de Arbo kwam met maximale adviezen, de fysio met de maximale beperkingen en de werkgever, met name mijn directeur, met de nodige mentale support. En behalve dat het fysiek een uitdaging was, was het inhoudelijk ook weer even zoeken. Het was immers al een tijd geleden dat alle theorie voor in de praktijk was besproken.
Om vooruit te kunnen moet je om hulp durven te vragen en dat deed ik. Twee medestudenten met een totaal andere aanpak deelden hun inzichten. Het klankborden hielp mij niet met de inhoud, maar vooral met het vinden van mijn vertrouwen in de aanpak die ik koos. Alle input leidde tot een helder communicatieplan. Dat plan bood bovendien interessante inzichten voor onze organisatie in het algemeen. En het resultaat mocht er ook zijn: een 8!
Zelfreflectie over eigenwaarde
Ik heb tijdens dit leerproces veel over mezelf geleerd. Hoewel ik graag heel veel wil en doe voor een ander, is het bijvoorbeeld niet vanzelfsprekend dat ik ook iets voor mijzelf wil. Laat staan doe en actie daartoe onderneem. Waar komt die gedachte vandaan? Regelmatig werd mij de spiegel voorgehouden of werd ik zelf met mijn reflectie geconfronteerd. Hoe belangrijk vind ik mijzelf eigenlijk? Waarom vind ik het mij niet waard om ergens voor te strijden wat van en voor mijzelf is? Waarom ben ik bang om te falen? Wat ik vooraf met deze opleiding wilde, was mijn selfmade communicatieskills omzetten tot een professionele waardering. Een papiertje. Zo hoog mogelijk en tot mijn mogelijkheden hoorde HBO. Ik had wel degelijk een doel; voor de korte termijn. Vragen die ik mijzelf tot op heden nog niet heb gesteld en zeker de moeite waard zijn op te ontdekken zijn: wat ga ik nu doen met die kennis? Hoe kan ik (nog) belangrijk(er) zijn voor mijn organisatie? Wat wil ik (nog) bereiken en kan mijn opleiding daar nog iets in betekenen? Maar de belangrijkste vraag boven al deze vragen is: hoe word ik gauw weer beter? En daarna een nog betere versie van mijzelf?
Op naar de toekomst
Ik kan lang blijven hangen in de romantiek van de euforie. Mijn vrouw zou nu zeggen: so, what’s next. Voor mij is het nu allemaal even goed. En dat heb ik misschien wel even meer nodig dan ooit. Met een vakantie in het vooruitzicht, een herstelperiode dat volgens prognoses nog even duurt én met een diploma op zak, kan ik rustig nadenken over hoe belangrijk ik mijzelf (her)vind en wat ik met mijzelf en met de toekomst wil. En eens goed nadenken hoe ik bepaalde faalangst kan wegstrepen tegen mijn kennis, kunde en (eigen)waarde. Want de angst om te falen liggen meestal in het spectrum van groeien en toekomst. Daar ligt wel uitdagingen. Voor nu eerst beter worden en bijtanken op vakantie. Op naar het volgende doel… een gezonde toekomst!
Het rapport 😉
Randy geweldig wat een 1/drive heb je en wat leuk dat je de studie 2/volbracht hebt en dan nog met 3/ groot succes.In jou wereld met zoveel 4/ ballen in te lucht te houden.
Van harte gefeliciteerd !,!
Hahaha, wat grappig, jezelf vergelijken met een computer waarvan de accu snel leeg loopt.
Gefeliciteerd en ik hoop op een snel herstel voor jou
Gebruik anders duracel batterijen die nu blijkbaar leeg zijn.
Van harte gefeliciteerd Randy! Een heel mooi papiertje. Wat een pittig traject zeg. Geniet van het mooie resultaat en zorg goed voor jezelf. Mooi mens ben je, geloof dat nou maar 😊. Hartelijke groet Marieke