In mijn laatste blog vertelde ik dat een aantal levensgebeurtenissen in onze directe omgeving enorm zaagt aan de fundamenten van ons geluk. Mijn geluk. Ik merkte tegelijkertijd dat het leven ons uitdaagde hoe ermee om te gaan. Daarbij ontdekte ik vooral hoe sterk ik nu ben en hoe sterk mijn schouders nu zijn om de last te dragen. Tot dusver draag ik het met verve. Man, man, man… wat ben ik de laatste jaren gegroeid.
Groeien is een jeukwoord
Nooit gedacht dat ik het kon: groeien. Tot ik Rachel ontmoette vond ik dat een jeukwoord. En zelfs als Rachel het had over groeien, dacht ik: laat me toch. Ik wil niet groeien. Het leven is prima zo voor mij. Groeien was iets vies. Iets wat ik vooral koppelde aan de maatschappij. Mijn eeuwige en enige natuurlijke vijand. Groeien was voor mij het ontwikkelen van competenties om vooral de maatschappij nog meer te dienen. Om het meeste geld te verdienen voor anderen. Het klinkt bijna rebels. Hippie-achtig. Inmiddels weet ik beter en heb ik een totaal andere dimensie gegeven aan groeien.
Minder maatschappij
De laatste jaren merken we dat we allebei enorm gegroeid zijn. Niet alleen ikzelf, maar ook Rachel. Het bijzondere van ons vind ik vooral dat we niet gegroeid zijn naar de maatschappij of naar materie. We zijn juist verder van de maatschappij gaan staan, dichter naar elkaar gegroeid en hebben de natuur een prominente plek gegeven in ons leven. Onze verzadiging zit hem niet langer in welke competenties er van ons gevraagd worden door de maatschappij. Onze verzadiging zit hem ook niet in het hebben van spullen. Sterker nog: we zetten in op de natuur, we zetten in op de mensheid, we zetten in op liefde en we zetten in op respect voor alles dat op aarde leeft. En we hebben ingezet om consuminderen.
Meer natuur
Het gekke van dit alles: we lijken alleen maar meer te ontvangen. We mogen ten eerste gezegend zijn met een gezond lichaam en een gezonde geest. Daarvoor zijn we enorm dankbaar. Met al onze gezondheid en wijsheden zijn wij in staat te functioneren in de maatschappij. Die verschaft zowel mijzelf als Rachel prima werk, waarvoor we financieel gecompenseerd worden. Met die financiën kunnen wij heel creatief en heel slim werken aan onze doelstellingen die vooral betrekking op natuur, mens, milieu en klimaat. Doelen die trouw zweren aan Moeder Aarde en onze zorg voor haar. Wij zijn ons namelijk terdege van bewust dat we er maar één van haar hebben en we met onze welvarende maatschappij een enorme aanslag plegen op haar vermogen. Ze raakt uitgeput door ons menselijk gedrag. Daar willen wij niet aan meedoen. Wij kiezen daarom voor haar en haar natuur.
De natuur als raadgever
Sinds we ervoor kiezen om meer in de verbinding te staan met de natuur, merken we dat de natuur onze verbinding beloont met bijzondere inzichten en lessen. Zo ontvang ik die inzichten door in contact te zijn met de bomen in een bos. In tegenstelling tot het maatschappelijke credo dat “stilstand is achteruitgang” is, staat een boom haaks op dat credo. Zijn leven lang staat hij stil. Toch is enorm verbonden met allerlei elementen in de natuur. Zo is hij via zijn wortels verbonden met de aarde, is hij verbonden met schimmels, met andere bomen, met de eekhoorns, de vogels en zelfs met ons. Hoe hard we ook voor hem zijn, hij houdt voet bij stuk en zorgt voor ons. Hij ademt onze CO2 in en ademt zuurstof voor ons uit. En dan is dit nog de korte versie van verhaal van een boom. Een boom die je dat allemaal vertelt, als je aandacht voor hem hebt.
Groei ontstaat als je zorgt voor jezelf
Je ziet en hoort het verhaal alleen als je zelf stilstaat en contact zoekt met de boom. Als je de tijd ervoor neemt, vertelt de boom je nog meer. Hij vertelt je bijvoorbeeld dat hij zijn plek kent in de natuur en dat hij vanaf die plek groeit. Alles wat hij nodig heeft om te groeien zijn andere elementen uit de natuur. Elementen die we zelfs samen met hem delen, zoals water, wind en zon. Hij zelf zal niet veel van de wereld zien. Zijn vruchten des te meer. De wind en de dieren nemen die mee naar plekken waar meer van hem nodig zijn. Een boom zorgt dus goed voor zichzelf en tegelijkertijd voor anderen.
Loslaten, bloeien en opnieuw groeien
Gedreven door maatschappelijke competenties, materie, geld en vele andere onnatuurlijke drijfveren, staan we amper nog stil bij de eenvoud die de natuur ons biedt. Een eenvoudige natuurlijke competentie als loslaten, is door belangen tegenwoordig enorm ingewikkeld. Als we dan even teruggaan naar de boom en hem vragen, hoe je los moet laten, antwoordt hij dat hij dit elk jaar weer doet. Dat hij loslaat in stijl. De mooie (herfst)kleuren die hij deelt is een geschenk aan de mensheid. Een signaal dat loslaten niet alleen pijnlijk is, maar ook een mooi proces om opnieuw tot bloei te kunnen komen. Opnieuw te groeien.
Liever complex leven dan de natuur als raadgever
Een boom alleen heeft dus al zoveel lessen om te omarmen. Geen wonder dat mensen dat dan ook letterlijk doen. Een knuffel uit dankbaarheid. Maatschappelijk gezien, vooral iets zweverigs en weggelegd voor de geitenwollensokken. Toch merk ik aan mijzelf dat de verbinding die ik leg met de natuur, mij meer voldoening geeft dan al het andere. In de patronen en ecosystemen die de natuur de natuur maakt, merk ik steeds vaker de antwoorden te vinden op problemen die soms heel complex zijn of lijken. Het vergt echter wel vaak extra overtuiging om een simpel antwoord uit de natuur, ook aan te bieden als oplossing voor anderen. Hoewel mensen diep in hun hart weten dat de natuur hen dient, ook in mindere tijden, dwalen ze er toch liever omheen en kiezen ze vaak voor de complexiteit.
De natuur als positieve vluchtoord
Dat ik mijzelf weer heb gevonden na een opgebrande fase heb ik mede te danken aan de natuur. Mijn vluchtoord naar het niet maatschappelijke. De plek waar stilte eerst mijn vijand was. Waar de aandacht rondom mijn problematiek, niet langer een gedeelde factor was, maar een gevecht werd met mijzelf. Daar stond ik dan. In de stilte, de ruimte en met hoge bomen die zorgeloos op mij neer leken te kijken. Alsof ze mij de vraag stelden die ik mijzelf al geruime tijd stelde: waar ben je toch in godsnaam mee bezig?
Alles in verbinding met elkaar
Door letterlijk met beide benen op de grond te staan, ben ik gaan voelen wat aarden letterlijk is. Ik heb mezelf opengesteld aan de natuur, mij overgegeven aan haar kracht. Ik keek naar bomen, luisterde naar de vogels, liet mij fascineren door herten, keek hoe alles wat leeft samenwerkt om te groeien. Het bos zit vol metaforen die een enorme genezende werking hebben. Nu ik dit alles heb ontdekt, is natuurlijk de grote vraag hoe ik de kracht en antwoorden van de natuur meeneem in mijn dagelijks bestaan. Van een beetje aarden alleen kan ik niet leven.
Vertrouw op je intuïtie
Het mooie van levende wezens is dat ze zich tot op zekere hoogte altijd aanpassen aan de omgeving. Zo zie ik de maatschappij niet alleen als noodzaak waarin ik moet leven, het is ook een middel om dichter naar mijn doelen te groeien. De maatschappij voedt me met kennis, informatie en middelen die ik ooit een dag kan omzetten tot een bestaan dat ik mijzelf zo volledig mogelijk kan verenigen met de natuur. Of je je nu in een maatschappij ontwikkelt of daarbuiten; je hebt altijd een doel nodig om jezelf staande te houden. Ik probeer daarom op een zo’n positieve manier de maatschappij te benutten. En mocht ik last hebben van die maatschappij, dan koppel ik mij even los. Dan zoek ik een bos op, omarm ik de stilte en ga ik te rade bij mijzelf. De natuur brengt mij naar mijn pure intuïtie, waardoor ik veelal het antwoord vind op mijn vraag. Een antwoord dat ik mee kan nemen naar de maatschappij. Dat is dus wat de natuur met mij doet.
Ik ben ik, de verbinding met jou en de natuur
De natuur leert mij groeien naar mijzelf. Naar mijn instincten en naar mijn pure intuïtie. Ik heb leren groeien in en naar mijzelf en kan steeds vaker terugvallen op mijn biologische raadgever. Ik ben de verbinding met het grote geheel. De verbinding tussen jou en mij. De verbinding tussen mens en natuur. En daarmee de verbinding naar een positieve en betere wereld.
TEDx Apedoorn: growth
Het fijne is dat ik écht word beloond dankzij het feit dat ik ben, wie ik ben. Zo kreeg ik onlangs een klein geschenk in handen via goede kennis, of zeg maar vriendin Dieuwke de Boer. Zij vroeg mij – als organisator en licentiehouder van TEDx Apeldoorn – of ik betrokken wilde zijn bij dit zojuist genoemde project. Niet geheel toevallig is het thema “groei”. Omdat niets toeval is in het leven, en ik mijzelf wel durf te laten geloven dat de vraag komt, door de groei die ik zelf heb doorgemaakt, kon ik natuurlijk het verzoek van Dieuwke alleen maar met ja beantwoorden. Sinds kort ondersteun ik dus het (online)mediateam van TEDx Apeldoorn.
Ik ben nu al een gezegend mens, want onlangs mocht ik kennis maken met een aantal sprekers. Stuk voor stuk waren ze enorm fascinerend en hebben zij prachtige ideeën, methodes en anekdotes die leiden of hebben geleid tot meer groei. Ik hing nu al aan hun lippen en dan moet hun echte verhaal nog komen. Ik kan je daarom oprecht en eerlijk aanraden om de gok te wagen en een kaartje te kopen voor – wat ik geloof – een zeer bijzondere editie van TEDx Apeldoorn. Als ik na één avond met slechts een aantal bijzondere sprekers als flabbergasted de deur uitloop aan inzichten, dan is het elke euro waard om alle sprekers van die dag te gaan aanschouwen.
Wat: TEDx Apeldoorn
Wanneer: 29 september 2017
Waar: Theaterloods, Radio Kootwijk
Tijd: 13.00 – 20.00 uur
Kosten: € 89,- (incl. diner, hapjes en drankjes > early birds betalen € 79,-)
Kaartje kopen (en meer informatie): www.tedxapeldoorn.nl/koop-tickets
One thought on “Durf jij te groeien met de natuur als raadgever?”