Springen in het onbekende en erop vertrouwen dat het goed komt

Het was zo rond de jaarwisseling dat ik met weinig waardering terugkeek op het jaar 2022, zo bleek ook in mijn laatste blog. Die 2022 was een jaar dat ik zowel fysiek als mentaal de nodige uitdagingen voor de kiezen kreeg. Uitdagingen die ik zelf niet koos, maar wel mee te dealen kreeg. Ik was onvoorbereid en er totaal niet klaar voor. Ineens waren de al geschreven draaiboeken voor de toekomst irrelevant. Plots lag er een leeg boek voor me met onbeschreven pagina’s, zonder plaatjes en zonder inhoud. Alles was leeg. Ik was leeg.

De nieuwe ronden met nieuwe kansen?
Met die leegte werd ik pas echt geconfronteerd toen ik mij in de kerstvakantie had bedacht om een moodboard te maken. Ik had immers dat lege boek en kon het vullen met duizend nieuwe ideeën. Tijd, ruimte, geld… ik had het nu allemaal voor mezelf en dus had ik mogelijkheden. Goedbedoeld kocht ik een A1-vel, wat reisbladen, filosofische magazine, kleurstiften en alles wat me kon helpen aan een moodboard vol nieuwe en frisse ideeën. De avond viel echter snel. Ik besloot daarom alleen het vel op te hangen en het jaartal 2023 op te schrijven. Morgen, met frisse zin en vol goede moed, ga ik 2023 voor mezelf visualiseren.

Nog niet toe aan de toekomst

De volgende ochtend bleek ik niet in dezelfde vorm als de avond ervoor. Ik ontwaakte moeizaam en keek meteen naar dat lege vel. De zin, moed en het vertrouwen van een avond eerder waren weg. Ze hadden plaats gemaakt voor verdriet, pijn en angst. Ik voelde die leegte. Dat is namelijk wat ik op dat moment nog écht voelde. Dat gevoel bleek niet weg na een goede dag. Zeker nog niet verwerkt. Dit was het moment dat ik me realiseerde dat ik op dat moment helemaal nog niet toe was aan die toekomst.

Het boemerangeffect ligt op de loer

Ik stond met een been in alle pijn. De pijn van mijn recente verleden. En dat been vroeg het andere been om nu niet zo snel vooruit te bewegen. Niet voorbij te gaan aan de pijn en het verdriet van de scheiding. Laat staan ervan weglopen. Ik realiseerde me – mede door allerlei goede gesprekken met lieve en vertrouwde mensen om mij heen – dat als ik dat zou doen, al het onverwerkte toch wel weer als een boemerang bij mij terug zou komen.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Niet loslaten, anders vasthouden

Het hier en nu kan soms vreselijk oncomfortabel zijn. Het is precies de plek tussen het verleden en de toekomst, vol onzekerheden. De toekomst tegemoet gaan met de pijn van het verleden… dat zag ik niet zitten. Heel langzaam kwam het besef dat ik mij het beste kon overgeven aan dat hier en nu. Hoe vervelend ook. Die pijn was er nu eenmaal en het plaatje van de toekomst was nog zo vaag als wat. Het verleden leefde op dat moment nog voort in mijn nu.

Als ik naar de toekomst wil, moet ik dat verleden loslaten. Of zoals ik in dit proces leerde: als loslaten niet lukt, probeer het dan op zijn minst anders vast te houden. Of je handen vrij te maken om nieuwe dingen vast te kunnen houden. Ik kwam op dat moment totaal niet vooruit en ik accepteerde dat dat prima was. Het vel aan de muur bleef vervolgens nog een aardig tijdje leeg.

De pijn en het rouwen mag allemaal bestaan

Hulp van de praktijkondersteuner, de ergotherapeut, heel veel lieve mensen om mij heen en de inspiratie uit bijna een overdosis aan meditaties, zorgde ervoor dat ik me steeds beter ging voelen in dat hier en nu. Wat me overkomen was mag bestaan. Bij jou, en zeker ook bij mij. Doordat ik dingen steeds meer ging accepteren zoals ze zijn, leken de eerste misbanken in mijn hoofd langzaam op te klaren. Door die opklaringen en een korte opleving met zonnige winterweer vond ik krachten als moed en vertrouwen weer een beetje terug in mijzelf.

Eerste fase van inzichten

Ik vond een paar antwoorden in mijzelf. Leven met de natuur, duurzaam doen en zorgen voor het klimaat zijn mijn drijfveren. Moeder Aarde wil ik dienen en zo goed mogelijk achter later. Verder wil ik goed voor mijzelf zorgen. Zowel geestelijk als mentaal. Meer mediteren, fanatiek blijven sporten, (zo) gezond (mogelijk) eten… ik vond dat ik mijzelf een goed welzijn mocht gunnen. De avondjes Pellikaan werden frequenter met twee tot drie keer in de week naar de sauna als ultiem selfcare-kers op de taart. Ook is mijn racefiets helemaal ready voor mooie ritten door heel Europa. Tot slot wilde ik meer gaan reizen en daarin ontdekken wat ik wel of niet comfortabel vind. Een beetje out of my comfortzone (lees: vaker kamperen) voelt wel als de ultieme uitdaging.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Own your impact

Natuur, duurzaamheid, fysieke en mentale gezondheid, sporten, reizen en nieuwe dingen ontdekken. Zo kun je de vorige alinea samenvatten. En met die ‘waarden’ op een rij zie je ook ineens weer de ingrediënten van mijn oude liefde Expeditie Flow. Heel langzaam begonnen dingen in mij te borrelen. Er kwam weer zin in mijn bestaan en volgens de verschillende meditaties die luisterde had ik zelf de sleutel in handen om nieuwe deuren te openen. ‘Manifest your desire, be the master of your thoughts, own your impact’…het zijn uitspraken die mij in deze fase enorm raakten en inspireerden.

Tweede fase van inzichten

De krachten begonnen in elk geval weer met mij te flirten en mede door die boost, begon het vel aan de muur zich te vullen. Centraal op mijn moodboard plaatste ik mijn nieuwe elektrische auto. Een materialistisch hebbeding vanuit het duurzaamheidsperspectief. Aan de andere kant de bron van een aantal vrijheden die ik nodig ga hebben. Verder vulde het moodboard zich vooral met plaatjes van mooie streken in Europa, bijzondere kampeerplekken. Locaties om daar met een elektrische auto te komen én met de mogelijkheid om van daaruit met de racefiets te omgeving te ontdekken. Ineens zag ik mij met de auto, tent en fiets in de toekomst. En dan vooral reizen. Het bood meteen een nieuwe uitdaging: met een elektrische auto zoveel mogelijk bestemmingen in Europa aandoen. Ik maakte hiervoor een nieuw Instagram-account: @travelingwithmyev

Derde fase van inzichten

En ook van Expeditie Flow begon ik te stralen. De vele wandelingen in de natuur deden me goed. De gesprekken die ik daar met mensen voerde evenzo. Soms waren die gesprekken goed voor mijzelf, vaak hielpen die gesprekken ook een ander. Tijdens deze wandelingen en deze gesprekken worden de mooiste reizen gemaakt: namelijk de reis naar jezelf. Expeditie Flow wilde ik daarom een nieuw leven inblazen. Passend bij het tempo dat ik aankon: stap voor stap. Het is nu in de fase van het herontdekken. In de zomer ga ik dat allemaal voelen. En als ik de vruchten ervan pluk, zorg ik dat de zaden die daaruit voortkomen worden ingezaaid voor een verdere ontwikkeling van dit bedrijf op de lange termijn. Ondertussen organiseer ik leuke, inspirerende groepswandelingen. Zowel op zondag 21 mei als op zondag 25 juni.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Wie ben ik en welk pad past daarbij?

Dat herontdekken is dan ook daadwerkelijk weer begonnen. Een tijdje terug organiseerde ik via Expeditie Flow een lentewandeling in de bossen rondom Apeldoorn. Hoewel de lentezon het een beetje liet afweten, bracht het bos alles wat verder nodig hadden: rust, tijd en ruimte. Toen we op een kruispunt van onze wandeling aankwamen, liet ik de deelnemers een vraag aan zichzelf stellen: ‘wie ben ik?’ Vervolgens kon iedereen met die vraag kiezen uit drie paden: het pad dat voortkabbelt, zoals je altijd hebt gedaan, het pad van dromen en ambities en het pad van het onbekende.

Het pad van het onbekende

Deze oefening bleek niet alleen goed voor de deelnemers, het maakte ook iets los in mij. Als enige van de groep bleef ik even op het kruispunt stilstaan. Stilstaan bij de vraag en bij alles wat me tot dan overkomen was. Toen besloot ik het pad van de dromen en ambities te bewandelen. Ik realiseerde me meteen dat mijn gevoel en ideeën voor Expeditie Flow de moeite waard zijn om verder te ontdekken. Toch verraste ik mijzelf met nog iets: ik waagde de sprong op het pad van het onbekende te bewandelen. Iets wat ver out of my comfortzone ligt. Geen toeval waarschijnlijk.

Van verjaardag naar uitvaart

Op de dag van de wandeling had ik later nog een feest van een tante. Ze vierde haar 80^e verjaardag en echt iedereen van de familie had de moeite genomen om er op het feest te verschijnen. Het was zelfs zo mooi dat we gekscherend zeiden: ‘Dat iedereen er is zie je meestal op een begrafenis, zelden op een feestje. Laten we onze zegeningen tellen.’ Gelukkig hebben we dat bij leven en welzijn gedaan. Nog geen week later overleed deze lieve tante nadat ze onwel was geworden. Niet veel later voegde ze zich als ster hoog aan de hemel toe om vanaf daar over ons te waken.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Geloof en vertrouwen

In haar uitvaart stond bij de kerkdienst haar geloof en vertrouwen in God centraal. Jarenlang zag mijn tante zich als trouwe aardse dienaar van God. Het zal dan ook geen toeval zijn geweest dat ze het leven nog één keer heeft mogen vieren, om daarna zonder lijden tot Hem geroepen te worden. Het was goed zo. Of je nou in God gelooft of niet, de woorden geloof en vertrouwen maakten indruk op mij. Durf ik eindelijk weer eens te kiezen om het pad van het onbekende tegemoet te gaan? Zou alles wat ik hierboven wenste voor mijn toekomst gewoon niet werken als ik erin geloof en erop vertrouw?

Een weekend waar de puzzelstukjes samenkomen

In het Paasweekend ging ik samen met de liefste vriendin Sanne uitwaaien in de duinen nabij Zandvoort. We hadden het over onze levens en onze zoektocht, over onze belemmerende overtuigingen en onze twijfels, over onze dromen en over onze levensvragen. Mede door met Sanne te spiegelen, kreeg ik meer en meer het beeld van mijzelf en mijn toekomst. Toen ik een dag later vertrok, merkte ik dat ik terugreed met een glimlach.

Ik appte Marieke, een ander dierbaar persoon met zo haar wijsheden. Zij houdt er wel van om mensen uit te dagen om uit hun comfortzone te stappen. We besloten die mooie lenteavond onszelf uit te dagen: springen in het koude water van Bussloo, een recreatieplas nabij Apeldoorn. Dat deden we dan ook. Niet één, niet twee…nee, gewoon drie keer. Het was koud. Oncomfortabel koud. Heerlijk koud.

De sprong bleek hét moment dat alles samenkwam: verandering omarmen, gaan voor mijn wensen, staan voor mijn waarden, zijn in het hier en nu, het onbekende tegemoet reizen, daarin geloven en vertrouwen, alles op mijn manier en tempo, owning my impact.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Springen en het oncomfortabele omarmen

Mijn beste vriendin Léonie leerde me al eens heel lang geleden: soms moet je gewoon springen. Let’s do that. Een eerste voortvloeisel? De dag na Pasen zegde ik mijn baan op. Per juli stop ik bij één van mijn leukste, zeker de beste werkgever ooit. De baan die ik het langst heb volgehouden. Met pijn in mijn hart, vol dank aan alle steun die ze me op, in en buiten het werk hebben gegeven. Tijd voor nieuwe dingen. Nieuwe dingen doen. Het onbekende tegemoet. Een sprong in het diepe en het oncomfortabele. Ik heb het niet vaak gedaan, al geloof ik eindelijk weer dat ik het kan en ik durf er op te vertrouwen dat het goed komt. Wat als het lukt? Ik laat het je hoe dan ook weten.

Voor nu… Op naar de toekomst! <3