Life is all about making choices. Het klink voor mij mooier en krachtiger in het Engels, geen idee waarom. Gewoon een gevoel. Keuzes maken, het is zo’n ding waar ik regelmatig – net als ieder ander – in het leven tegenaanloop. Vrij recentelijk nog werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Dat ik een keuze moest maken. Een relatief simpele keuze en toch durfde ik het niet zonder bevestiging van de ander. Daar werd ik in mijn beleving met een strenge toon op aangesproken. Dat raakte me best diep. Toch was dit nodig.
Dat het diep zat, merkte ik vooral aan mijn primaire reactie. Ik schoot ouderwets in de verdediging. Werd zelfs emotioneel. Door primair te reageren, ging ik voorbij aan de essentie van de pijn. Keuzes maken, ik ben daar bepaald niet sterk in. Althans, keuzes maken voor mijzelf, vanuit mijzelf. Dat werd me te meer duidelijk toen ik het moment erna nog eens ging herbeleven. Het werd een interessante en confronterende reflectie.
Reflecties zijn soms confrontaties in het donker
Als je er echt tijd voor maakt, bied je jezelf ruimte om je af te vragen waarom je ergens niet sterk in bent. Jezelf vragen stellen is het mooiste cadeau wat je jezelf kunt geven. Het vraagt wel een minimale dosis moed, want soms moet je diep gaan, naar een plek in jezelf die best donker is. Of donker kan zijn. Je vindt ook dingen die flink confronterend zijn. Dingen over jezelf en dingen over anderen, die invloed op je hebben (gehad). Die dingen, die confrontaties, zijn niet altijd aangenaam. Ik vond het zelf niet zo leuk, al bleek het wel bittere noodzaak.
Wat ander vinden
Één van de dingen die mij enorm belemmeren bij het maken van keuzes, is het oordeel van anderen. Je zou zeggen: ‘trek je daar niets van aan’. Helaas voor mij is dat aangeleerd gedrag waar ik nog werk te doen heb, om dat motto in mijn leven te implementeren.
Ontmoedigend aangeleerd gedrag
Laat ik het beestje bij de naam noemen: met name het ontmoedigingsbeleid van mijn ouders in het verleden, spookt nog vaak door mijn hoofd, als het gaat om het maken van eigen keuzes. In tegenstelling tot een compliment of aanmoediging werden mijn keuzes, plannen, dromen en idealen in mijn jongere jaren niet serieus genomen of ontmoedigd. Doen wat verstandig is, met je neus gericht op de toekomst, was belangrijk volgens hen. Luisteren naar je hart, zat niet in hun levenslessen. Sterker nog, ik moest volgens mij vader studeren want studeren biedt kansen. Ik woonde in een land waar ik bovendien de kansen voor het grijpen had, zo prentte hij het me regelmatig in, als ik ongeïnteresseerd maar met ruime voldoendes van school thuis kwam. Alleen goed en beter was de maatstaf.
Die ontmoedigingen van toen en het maken van ‘verstandige’ keuzes, hebben nog altijd de nodige impact op wie ik nu ben. Ik heb in mijn jeugd nooit echt hoeven leren wat falen is, waardoor ik nooit heb geleerd hoe je valt, opstaat, je rug recht, leert en het opnieuw probeert. Ik werd goed bedoeld, maar niet goed uitgedacht, beschermd, tegen een wereld die niet in het perspectief paste van mijn ouders. Met name dat van mijn vader. Hij was niet naar Nederland gekomen, zodat ik in het kansrijke Nederland mijn kansen op succes kon verspillen. Slim en verstandig zijn. Dat was het credo. Daardoor heb ik veel dingen zelf niet hoeven te ontdekken. Goede en minder goede dingen. Anderzijds bewandel je het pad zoals het is voorbestemd, is dit het lot en kom je vanzelf in het leven op een punt dat je er zelf voorstaat en eigen richtingen kunt kiezen die je lot verder bepalen.
Op die kruispunten heb ik regelmatig gestaan en keuzes zijn inmiddels wel degelijk gemaakt. Goede en minder goede keuzes. Het vallen en opstaan heb ik met de tijd geleerd. Soms confronterend, pijnlijk en verdrietig. Soms dat alles tegelijk. Toch ben ik er nog steeds niet zo goed in, in keuzes maken en heb ik nog een wereld te winnen.
Luxeprobleem
Hier sta ik dan, vandaag op een plek in de wereld, die vraagt om keuzes maken. Dit keer is het overigens een luxeprobleem. Mijn geboekte hotelovernachtingen in het Thaise rugzakplaatsje Pai lopen ten einde. Na enkele verlengingen heb ik de keuze om:
- nog een keer te verlengen
- door te vliegen en varen naar Koh Phangan
- door te reizen naar Chiang Rai
Bij voorbaat allemaal mooie keuzemogelijkheden. Met op elke plek zo zijn voor- en nadelen. En voor alle plekken heb ik het geld. Zoals ik al zei: één luxeprobleem dus!
Stemmetje vol onzekerheden
Bij het maken van keuzes is er dat stemmetje vol onzekerheden die op me inpraat. Superirritant. De kunst is om te realiseren dat het stemmetje er is, dit stemmetje vervolgens te negeren en heel bewust in je eigen gevoel te kruipen op zoek naar het antwoord dat het beste past. Het stemmetje is namelijk het verleden. De uitdaging hier is om het verleden dat in de weg zit niet mee te laten beslissen over je te maken keuzes in het heden. Keuzes nu, die betrekking hebben op je toekomst Dat heb ik gelukkig al wel geleerd. Het vraagt nu simpelweg om de uitvoering.
Ik voel oprecht een paar dingen. Met name dat ik geen zin heb in de onrust van het reizen naar andere plekken. Chiang Rai trekt me voor nu wat minder en Koh Phangan zijn voor mijn gevoel mooie Intsa-plaatjes, maar zal mij in mijn groeiproces dat ik op dit moment prangend nodig heb en aan het doorlopen ben, nu even niets brengen. Dat is althans de aanname. In Pai ben ik voor nu thuis, voel me vredig, hier ben ik actief en lui tegelijkertijd. Het dorpje heeft iets artistieks, is een beetje crazy en ik gedij wel even goed in een wereld die ver van mijn realiteit is. Bovendien ben ik op een plek waar ik enorme gesprekken met mijzelf heb. En af en toe eens met iemand die op mijn pad komt.
Het hart schreeuwt om mijn aandacht
Het hart heeft ook heel veel behoefte aan deze vredevolle plek. Dat is het hier wel. En dat maakt hem openhartig. De gesprekken die ik voer zijn veel en vooral met mijn hart. Een kwetsbaar hart, dat recentelijk koos om iemand heel dierbaar los te laten. Dat geeft mijn hart ruimte om meer van mijzelf te houden, neemt niet weg dat ik haar enorm mis. Desalniettemin praat het hart ook veel over mijzelf, tegen mijzelf. Of praten… hij roept ook soms flink wat dingen en diep gelouterde wensen schreeuwen zelfs om aandacht. Het gaat bovendien allemaal over mij. Dat het hart zo over mij gaat, vind ik op mijn beurt weer lastig. Mijn hart dient altijd anderen en nu zegt hij dat ik aan mijzelf moet denken. Kiezen. Dat is best confronterend, want ik weet niet zo heel goed hoe dat moet. Hier heb ik hulp bij nodig, is mijn conclusie.
Keuzes maken
Als ik mijn eigen blogs overigens teruglees, is mijn hart in het hier en nu vooral aan het reminden van wat ik al over mijzelf geleerd heb en dus weet. There’s a difference between knowing the path and walking the path. Walking the path… oh boy, dat vraagt om een aantal keuzes. Keuzes die overigens niet allemaal nu gemaakt hoeven te worden, maar wel een keer gemaakt moeten worden. Keuzes waar het hart over mag besluiten. Mijn hart mag daarin nu langzaam groeien, sterker worden en mij meer gaan leiden.
Dit proces komt ongetwijfeld niet zomaar op mijn pad: de confrontatie met het niet maken van keuzes, het onderzoeken waarom dat niet gebeurt, het leren om hier beter in te worden, het daadwerkelijk maken van keuzes, dat ik het in elk geval durf en doe, goed of niet goed, en hoe ik daar dan weer van leer. De meest impactvolle keuzes die ik in mijn leven wél heb gemaakt vanuit mijn hart, blijken achteraf gezien vaak de mooiste. Ik hoef dus eigenlijk nergens bang voor te zijn: either you win or you learn something.
Ondertussen heb ik gekozen: ik blijf in Pai!
