Zoveel meningen, zoveel wijsneuzen en allemaal claimen ze de weg van de waarheid. Hun waarheid. En vaak de waarheid die hen het beste zint. Veelal ingegeven door hun eigen belangen, vaak ook door eigen overtuigingen. Of het het nu van links komt of van rechts, van de politiek of de selfmade viroloog (we hebben net als bondscoaches er hier dus ook 17 miljoen van), in het woud van informatie, komen alleen maar waarheden op je af. Aldus de (af)zenders.
Moe en in de war
Ik merk aan mijzelf dat ik er compleet van in de war raak. Aangewakkerd door de felheid waarmee iedereen zijn waarheid ventileert. Vooringenomen, vanuit de tenen, zonder open te staan voor anderen. En vooral zelf het hardste roepen dat de ander dat laatste niet doet: openstaan voor een andere mening, een andere kijk, visie en vooral feiten. Het is social media minded Nederland gelukt: ik ben officieel Facebook-moe.
Kapotte filters
Dat is best knap: meestal fiets ik wel door de negativiteit heen. Filter en verberg ik berichten die mij echt niet inspireren of echt over de grens van kwakzalverij gaan. Ook de naar racistisch luchtende posts verdwijnen in mijn filter. Evenals extreem links- en rechts radicale opmerkingen. Lange tijd werkte dat verhelderend. Facebook leek mijn profiel te begrijpen. Blijkbaar heeft mijn waarderende post over IC-baas Diederik Gommers Facebook compleet op het verkeerde been gezet. En mogelijk mijn cookies die vertellen dat ik tijdens de BLM-protesten ben gaan graven in het verleden van Indonesië. Met name de periode dat Nederland daar heerste, plunderde, moordde, verkrachtte, martelde… kortom: een verleden wat er niet toe doet, omdat ik dankbaar te moeten zijn dat ik hier woon. Aldus reacties van mensen op Facebook.
Teveel prikkels
Toen Facebook voor mij het kaf van het koren niet meer kon scheiden qua interesses en ikzelf niet meer kon opboksen tegen alle filters bedacht ik me om Facebook maar even te mijden. En zelfs een groot deel van internet. Behalve Facebook, maakt de rest van het nieuws mij ook niet happy. Complimenten voor Twitter trouwens die wél heel goed filtert. Althans, voor mij. Al doe ik dat vooral zelf door mensen en dingen te volgen die wel bijdragen aan een positieve dag. Hoe dan ook: onder aan de streep staan op internet teveel prikkels die meer ergernis dan geluk oproepen.
Veel twijfel, weinig verbondenheid
Van die prikkels en miljoenen aan informatiestromen hebben veel mensen last. Dus ik ook. De incomplete informatie die volop aanwezig is en de (eigen) waarheid die men graag in zijn of haar voordeel vormt, is gevaarlijke munitie. Welke twijfel er ook wordt gezaaid met elkaars waarheid, de meeste twijfel is bedoeld voor eigen ego en vooral het niet samenbrengen van mensen. Alle mensen. Wel van je eigen groepering, maar niet die van het land, de regio of zelfs de wereld.
Twijfelen tot de waarheid is bewezen
Het enige wat ik mij afvraag: wie is er dan zo gebaat bij verdeling? Zelfs op microniveau gebeurt het. Mijn dorpelingen slaan elkaar online de koppen in met elkaars gelijk. En als je de ander niet gelooft, moet je toch echt je kop eens uit het zand halen, het bord voor je kop weghalen en vooral mainstreammedia niet geloven. Je moet overal aan twijfelen tot de waarheid is bewezen.
Elke vrijheid kent kaders
Vrijheid is een ultiem goed. Toch zit aan elke vrijheid kaders. Zelfs voor de vrije vogels in de lucht, de haringen in de zee en de herten op het land hebben vrijheden hun beperking. Kaders. Laten we die kaders eens terugbrengen naar onze praktijk op microniveau. De ultieme mogelijke vrijheid staat toe om alles te proeven “wat God verboden heeft”. Zelfs het onbedoelde fruit. Onderwijl leren we onze kinderen dat er wel degelijk grenzen bestaan: in gedrag, voeding, (financiële) middelen, bezit enz. Het is ons mensheid niet vreemd dat vrijheid vooral het beste gedijt binnen kaders.
Bovendien is het cliché dat vrijheid komt met veel verantwoordelijkheden. Dat deel wordt in de uitvoering voor het gemak vaak vergeten.
Kaders verschuiven door nieuwe inzichten
Een van de meest succesvolle basketballcoaches in de historie Phil Jackson zei ooit: “Inevitably, the acceptance of boundaries and limits opens the gateway to freedom.” Iets wat deze coach zelf leerde op zijn boeddhistische leerweg naar het zenmeesterschap. Grenzen kunnen op te rekken zijn door nieuwe inzichten, ze kunnen zelfs veranderen. Daar is soms enkel maar een droom van een zwarte leider voor nodig. Toch zijn er ook grenzen die we met elkaar en voor elkaar in acht zouden moeten nemen. Soms wat meer gedwongen door (het gebrek aan) inzichten, soms wat meer natuurlijk. Moeder Aarde en haar natuur zijn de eersten die bevestigen dat grenzen mogen bestaan.
Eigen grenzen bereikt
Daar zullen vast genoeg mensen het niet mee eens zijn. Who am I to judge. Mijn eigen grenzen zijn inmiddels wel bereikt. En dan met name online. Ik pak de voor- en niet de nadelen, ik steek mijn kop in het zand, zoals sceptici mij dan maar al te graag willen framen. Ik kan de wereld alleen leiden als ik mijzelf kan leiden. Momenteel is dat uitdagend genoeg met alle prikkels die op mij afkomen.
Tijd van verwerking
Hoewel ik niet zwijg ben ik stiller dan ooit. Meer vragen dan antwoorden ruisen door mijn hoofd. De informatie die ik absorbeer is niet de informatie die bijdraagt aan mijn veelal op de natuur gebaseerde visie. De input stagneert. De kracht en energie ook. Moedeloos? Nee, dat ook weer niet. Hopeloos? Zeker niet. Ik geloof dat er iets groters staat de gebeuren waarbij de natuur haar kracht laat zien en haar dominante positie weer inneemt. Ik dacht even dat het moment nu daar was, maar het bleek slechts een generale. Maar ze komt weer. Nog beter en nog sterker.
Stilletjes maar niet zwijgzaam
Tot die tijd moet ik weer even op adem komen. Even alles op een rij krijgen. Daarvoor geef ik mijzelf alle tijd. Het is allemaal niet zo spannend en ik houd het zo simpel mogelijk voor mijzelf. Als iedereen al zoveel zegt, twijfelt, wantrouwt, weet en ‘betweet’, dan hoef ik dát in elk geval niet te doen. Ik hobbel voorwaarts. Stap voor stap. En geniet van andere dingen. Mijn eigen dingen. In stilte, met soms een geluidje. Zoals nu.
En dan weer even helemaal niets.