Het was een wandeling vol metaforen die continu betrekking hadden op ons dagelijks bestaan. Zo vergeleek ik ons leven met een snelweg. We zijn immers net als op die ene snelweg, altijd op weg naar een bestemming. Een doel. En net als Rome, zijn er meer wegen die naar die bestemming leiden. Het is een kwestie van gas geven. Weliswaar niet te hard en conform de regels. Zo – heeft de rijksoverheid bepaald – is de kans dat je veilig aankomt en anderen niet hindert om hun bestemming te bereiken, het grootst. Bovendien biedt de juiste snelheid ook de gelegenheid om de borden te lezen en de navigatie in de gaten te houden. Zo blijf je continu op koers, ook al moet je soms een stukje omrijden om bij je bestemming te geraken.
Altijd zelf aan het stuur
Tja, een metafoor. En was het maar zo makkelijk. Hoe vaak gaan we niet té snel aan zaken voorbij en missen we volledig de signalen? We lopen dood in ons werk of klappen volop een muur. Gelukkig is er vaak een kans op herstel. Desondanks ben en blijf je de bestuurder als je weer op weg gaat naar jouw bestemming. Poeh, da’s diep. En eigenlijk ook wel weer herkenbaar.
Stilstaan is geen achteruitgang
Tijdens de wandeling van zondag 15 mei ontdekten we dat stilstaan soms ook goed is. Niet te lang, maar wel minimaal even. Om te genieten. Ook om te realiseren wat we allemaal hebben meegemaakt en weer focus te krijgen op het doel dat voor ons ligt. Stilstaan om even op adem te komen, ons rust te geven en ons voor te bereiden op de reis die komen gaat. Zo gek is even stilstaan niet.
Waarom bomen toch groeien terwijl ze stilstaan
Vooral als we langs de bomen lopen en besluiten bij ze stil te staan, zien we dat stilstand niet per definitie achteruitgang is. Hoewel… een boom staat weliswaar op één plaats. Toch is een boom continu in beweging. En die bewegingen zijn inspirerend. Een boom aard zich en staat stevig met zijn wortelen in de grond. Hij vult zich rijkelijk met alles wat het nodig heeft en groeit. In het voorjaar komen de meeste soortgenoten tot bloei en schitteren ze gezamenlijk een zomer lang. Ze doen die tijd dienst als tijdelijk onderkomen voor broedende vogels, als werkplaats voor mieren, als bescherming voor talloze insecten enz. Ook zorgen ze voor hun soortgenoten die het even minder hebben.
De dierlijke gasten nemen op hun beurt de zaden van de bomen mee, waardoor er op termijn weer ergens op een plek soortgenoten gaan wortelen in de grond. Dankzij die bijzondere bomen hebben wij mensen de nodige natuurlijke zuurstof die moeder Aarde ons geeft. Als de boom met zijn gebruikers zijn doelen heeft bereikt, laat hij in het najaar alles weer los om volgend jaar nog mooier te groeien.
Aarden, stilstaan, loslaten, groeien… En dat allemaal op natuurlijke kracht. Zomaar een reminder.
Zintuigen prikkelen en intuïtie inschakelen
Op deze en vele andere manieren hebben we gekeken naar het Wieselse Bos. Een machtig bos dat al honderden jaren bestaat. Een bos vol koninklijke verhalen, maar evenzo vol met verhalen van hemzelf. Het was aan ons om ernaar te luisteren, te kijken, te ruiken, te voelen. Ik mocht deze mooie prikkels vertalen naar het moment, naar onze route van vandaag en naar een idee om deze vertalingen mee te nemen in het dagelijkse bestaan. Met als belangrijkste boodschap om soms even stil te staan. Bij wat je hebt en om te kijken of je nog op koerst zit. Om je te helpen herinneren om je zintuigen te gebruiken en meer te vertrouwen op je intuïtie.
Ik dank alle deelnemers voor de bijzondere wandeling en de mooie gesprekken. Ik wens iedereen succes met het volgen van zijn of haar koers, die leidt naar hun bestemming.