Onlangs mocht ik weer een mooie wandeling begeleiden door de bossen op de Veluwe. Het thema dat ik meenam voor de wandelaars was ‘herfst: de balans opmaken en loslaten’. De herfst heeft inmiddels zijn intrede gedaan en voor wie wil zien, ruiken, horen en voelen worden de verhalen van deze periode onder meer door het bos verteld.
Het machtige bos laat alles los
Voor wie wil dus. En wie ervoor openstaat. De verhalen die het bos vertelt, zijn namelijk niet louter inspirerend. Ze zijn ook confronterend. Het bos ruimt in de herfst namelijk heel veel puin op. Maar voordat het opruimen daadwerkelijk begint, laat het bos heel veel los. Hij laat los wat niet langer nodig is. De laatste bessen rijpen, de eikels en beukennoten vallen van de bomen, de bladeren vinden de bodem van het bos.
De grote schoonmaak
Dan komt de schoonmaakploeg. Eerst komen de dieren. Zij zijn er om de oogst van de zomer op te ruimen. De eekhoorns slaan hun voorraad noten op en de herten en zwijnen spekken hun vetlagen met vruchten die de struiken en bodem van de grond hen bieden. Al snel komt de volgende ploeg. De schimmels. We zien ze voornamelijk als paddenstoelen in allerlei kleuren en zelfs geuren. De één prachtig, de andere prachtig van lelijkheid. Terwijl we genieten van al hun soorten en vormen, voeden de schimmels zich ondergronds met alles wat in het bos niet meer leeft. Een erg belangrijk proces om het bos weer enigszins op orde te krijgen voor een nieuw seizoen vol bloei.
Herfst vertelt ons om rustig aan te doen
De herfst is ongekend. Wat weet hij het loslaten toch mooi weer te geven. Het moet. En het dient. Erop vertrouwend dat wat hij loslaat, wordt weggenomen, zodat alles wat leeft door kan groeien naar nieuwe hoogtepunten. Als alle wezens van het bos hun taken hebben volbracht, kan de rust wederkeren. De voorraden zijn goed verstopt. De kou kan zijn intrede doen. Het is de tijd om nu rustig aan te gaan doen. Om in de winter zowat niets meer te hoeven doen.
Nu kan ik verder filosoferen over waarom de maatschappij haaks staat op wat de natuur doet, maar die gedachten laat ik voor nu even varen. Het is immers vaak een welles-nietes discussie die zolang de mens zich boven de natuur plaatst, amper te winnen valt. Als je dat al zou willen. Ik had de wandelaars iets veel leukers beloofd, namelijk wat mijn oogst is geweest afgelopen seizoen. En wat ik ga loslaten.
De oogst van mijn studie
Ik begrijp dat de vraag die ik stelde aan de wandelaars niet eenvoudig was. Het duurde voor mij ook even om te bedenken wat mijn oogst was. Mijn oogsten zijn vooral een aantal lessen die mij leerden trouw te zijn aan mijzelf. Zo wilde ik in september starten met een studie Milieukunde, maar struikelde over wat drempels. Tijdens mijn opfriscursus kwam ik erachter dat mijn kloof tussen wiskunde op Mavo C-niveau en het HBO-niveau van Van Hall een beste was. Meteen met de neus op de feiten gedrukt. Ik moet niets opfrissen, ik moet dit vak gewoon eerst weer gaan leren.
Bovendien bleek Milieukunde veel technischer dan ik had gedacht. Ik wil meer de natuur in en daar van betekenis kunnen zijn. De natuur dienen en de lessen van haar doorgeven aan jou. Dat betekent dat ik opnieuw ga speuren naar een geschikte opleiding. Met trouw zijn aan mijzelf bedoel ik met dit verhaal vooral dat ik heb durven proberen, het heb durven roepen en ook te zeggen dat ik het gewoon nog niet haal. En toch heb ik er heel veel van geleerd. Nieuwe inzichten, nieuwe informatie en een nieuwe koers zijn mijn oogst.
De oogst van eigenwaarde en vriendschappen
Het voorjaar was behoorlijk heftig. Niet alleen voor mij, maar voor ons hele gezin. De details laat ik achterwege, maar in deze blog liet ik al doorschemeren hoe het gevoel van geluk plotseling kan omslaan. En dat terwijl je amper grip hebt op bepaalde zaken. Het overkwam ons. Het mooie was dat we in deze moeilijke fase trouw bleven aan onszelf. Misschien wel meer trouw dan ooit. Terwijl wij de rug rechtten, kregen we veel steun uit allerlei hoeken. Om wie we zijn en waar we voor staan. De oogst: we hebben veel trouwe mensen om ons heen met sterke schouders en veel liefde en warmte.
De oogst van Expeditie Flow
Mijn laatste oogst is de oogst met Expeditie Flow. De oogst is nog niet heel groot, maar dat was ook niet het doel. Het was dit seizoen vooral een fase van zaaien. Van vorm geven en ontdekken. Van leren en ontwikkelen. En van hout sprokkelen om de vurige missie die ik in deze blog beschreef te kunnen laten ontvlammen. De oogst met Expeditie Flow is vele nieuwe inzichten, nieuwe kennis en het leren kennen van nieuwe mensen die mij kunnen helpen om mijn doelen met Expeditie Flow te kunnen bereiken.
Alle oogsten koester ik. Ik gooi deze oogst niet overboord, maar zal er goed voor zorgen. En zal het gebruiken om verder te zaaien, aandacht te geven, het groter te laten groeien, zodat ik straks echt kan oogsten waar ik stiekem van droom. Zoals deze 5-daagse retreat naar Zweden die ik volgend voorjaar ga organiseren bijvoorbeeld.
Loslaten en verder groeien
Wat ik los ga laten is onder andere één van mijn jobs. Daarmee kan ik tijd en moeite investeren in flow. Zowel via mijn blog als via het bedrijf van mijn vrouw. Daarnaast ga ik een aantal zakken met ballast loslaten. Zakken met negativiteit en ongeloof. Zo kan ik met een frisse blik vooruit mijn doelen behalen. Ik kreeg onlangs van iemand een heel waardevol advies: zet eens door!
Dat ga ik doen. Doorzetten. Met mijn eigen dromen, mijn eigen ideeën en bovenal met mijn eigen identiteit. Ik ga doorzetten. Met flow. Met Expeditie Flow.
Wat mooi randy, zo is er bij mij ook wat heftig gebeurt in mijn leven, het verlies van mijn vader, waar ik geen afscheid van heb mogen nemen. Ik heb geprobeerd het op mijn manier te doen en naast de auto te fietsen waarin hij lag. Net als hij altijd fietsen. Maar nu is het voorbij en ik moet leren het los te laten, het verdriet wat mij is aangedaan. Dus ik klamp mij dan ook vast aan de mensen die mij lief hebben, en het mooie is dat er mensen bij zijn waarvan ik het niet had verwacht. Dat geeft mijn kracht. Maar ik geef het de tijd, de boosheid en verdriet laat ik toe, want anders blijft het sluimeren. Nu dat ik het schrijf komen de tranen weer. Het nog niet kunnen begrijpen. Maar net zoals het bos geef ik het de tijd. Dank je wel hiervoor, je laat mij zien dat ik het de tijd mag geven.
Hoi Natasja,
Ik vernam inderdaad een pijnlijke route van afscheid voor je. Ik hoop dat je vooral trouw blijf aan jezelf en van daaruit de kracht vindt het – voor jou – juiste pad kunt blijven bewandelen. Veel sterkte bij die wandeling. En durf altijd te delen dat je iemand nodig hebt, als de route even te zwaar of onduidelijk wordt. Keep your head up and your heart strong!