Als de midlifecrisis begint vanaf je 40e dan zit ik er nu middenin. Althans, ik zit in een fase waarin ik mezelf totaal niet meer begrijp en de wereld om mij heen nog veel minder. Nog nooit heb ik zoveel medelijden met mezelf gehad, terwijl ik tegelijkertijd tegen mezelf kan zeggen dat ik niet zo’n lamlul moet zijn en mijn eigen geluk zelf grotendeels kan bepalen. Wat voor een mens ben ik in vredesnaam? Waar ben ik zo bang voor? Waar komen mijn angsten vandaan? En wat is de pijn die ik voel? Ik trek me van alles aan over de problemen in de wereld en ondertussen ga ik volledig voorbij aan mijn eigen staat van verwarring. Ik ben niet gek of zo, maar ik kan aan “goed” ook geen definitie voor mezelf geven. Wanneer gaat het goed met mij? Nu wel eigenlijk.
En terwijl ik dit voel, weet ik dat de rust in mij keert als ik alles kan loslaten. Alle gedachten over wereldproblemen, rechtse putlucht en onvrede, de stille meerderheid, werk zoeken… En ook mijn maatschappelijk verantwoordelijkheden (de huur moet betaald worden aan het begin van de maand) en verplichtingen die behoren tot bewust gemaakte levenskeuzes… Mijn laptop, mijn mobiel… Ze komen even van mij los als ik mediteer, een yoga practice doe of de natuur op zoek. Als ik intens met mijzelf bezig ben, ervaar ik niets dan ik en de tevredenheid van mijn zijn in dat moment. Ook al voel ik tussen de adem door de pijn van mijn hart, de pijn van mijn gedachten. Wat is die pijn eigenlijk?
Niet te lang stilstaan, ga vooruit
Maar ik kan niet eeuwig mediteren en stilstaan. Het is niet alleen de maatschappij die vooruitgang predikt, maar ook de natuur. Die laatstgenoemde is een bikkelharde en tevens integer eerlijke raadgever. Dat zijn vrouwelijke vormen meestal. Zeker in de richting van mannen. Moeder natuur dus net zo.
Je moet niet te lang stil blijven staan, is zo’n ongevraagde raad van de natuur. Een hert dat zijn jong verliest mag zeker even treuren, maar als het niet doorgaat wordt het zelf een prooi. En dat is precies wat ik niet wil. Prooi worden, wegkwijnen in zelfmedelijden, toezien hoe anderen doodleuk doorgroeien terwijl ik moedeloos stilsta. Weg zelfvertrouwen.
Ik moet dus verder. Maar naar wat? En hoe? De fase in mijn leven zit zo vol verwarring: wie ben ik? Ondertussen vraagt ook de maatschappij: wat kan je? Een afwijzing is soms genoeg on te denken dat je niks kan wat de maatschappij nu van je vraagt. Tegelijkertijd besef ik bij het opschrijven van al deze regels die voortvloeien uit mijn onstuimige gevoel, dat ik iets heel goed kan: mens zijn. En mensen zijn van nature kwetsbaar, gevoelig, emotioneel… Maar mensen zijn ook sterk, krachtig en energiek. Je bezit dus simpelweg verschillende eigenschappen en het is aan jezelf om de keuze te maken tussen die ene persoon “ik ben” en de andere persoon “ik ben”. Wie kies je?
Kies om (jezelf) te zijn
Het zou heel eenvoudig zijn door te zeggen dat je die sterke, krachtige en energieke ik ben of “moet” zijn. Eigenlijk is dat ook wel de energie die de natuur voor je aanmaakt. Maar het andere ben je ook. Het is belangrijk om daar niet aan voorbij te gaan.
“De kunst is vooral door ook die “ik” te zijn zonder medelijden met jezelf bij te hebben.”
Laat het zijn om ervan te leren en te ontdekken welke krachten en eigenschappen je in jezelf kunt ontdekken en voor je aan het werk kunnen zetten om jezelf te activeren in het positieve. Leer van jezelf door naar jezelf te luisteren. Je natuur zegt veel over jou. En dé natuur ook.
Ervaar hier en nu
Je mag het proces best wel irritant vinden, want ook ik zou liever nu het antwoord op tal van onzekerheden over mezelf hebben. Maar in het nu, waar je je nu bevindt, is dat niet het antwoord dat je nodig hebt om te groeien naar je werkelijke zijn. De ervaring van dit proces en de acceptatie van de pijn die soms ontstaat is het antwoord voor jou in het nu. Al die emoties zijn gratis. Het is nu aan jouw geduld om uit te vogelen wie je bent.
Blijf (jezelf) vragen stellen
Je gaat vooruit als jezelf de vragen stelt, je gaat vooruit als je probeert buiten je comfortzone te gaan. Grenzen stellen en nee zeggen zijn dingen als buiten je comfortzone gaan. Toegeven aan dit proces is buiten je comfortzone gaan. Het proces met mensen delen is buiten je comfortzone gaan. Het proces van de pijn is absoluut buiten je comfortzone gaan. Het antwoord ligt dus buiten je comfortzone die door jezelf van binnen is gecreëerd. Speel met het binnen en buiten van jezelf.
Angst overwinnen om pijn te voelen
Mijn dromen zijn warrige gedachten. Mijn warrige gedachten brengen onrust. Ook ik weet nog niet wie ik ben, wie ik kan zijn en welke plek ik straks zal hebben in de maatschappij. En ook ik moet de zogenaamde zekerheden even loslaten, de verwarrende fase van nu doorstaan en accepteren dat ik weinig weet wat er in de toekomst komen zal. Dat ben ik nu. In het nu met angst. Angst voor het loslaten van dingen die er lang niet meer zijn. Angst voor het onwetende dat voor me licht. Angst voor antwoorden op vragen, die ik daarom bewust en onbewust niet durf te stellen.
“Tegelijkertijd weet ik, dat als ik niks vraag, ik ook niks wijzer word. Ik vraag niet(s), dus ervaar niet(s). En leer niet(s). Dat is dan toch ook wel weer zonde.”
Nog genoeg te DOEN en te LEREN voor mij. Ik troost me met de gedachte, dat ik daar niet de enige in ben die deze fase momenteel doorgaat. Iedereen is bezig met zijn eigen Expeditie Flow.
Durven doen door daadkracht
Wat kies je? Dat vroeg ik hier al eerder. Ik ga in elk geval nu eens goed met mezelf aan de slag. Moed verzamelen om spannende vragen te stellen, mij voorbereiden op pijnlijke confrontaties met mijzelf. India Arie zingt heel mooi in een liedje dat pijn voelen je mens maakt. Ik vermijd nog te vaak de pijn. Tijd voor de confrontatie. Met al mijn zekerheden en onzekerheden. Op weg naar de toekomst. Op weg naar mij. Zoals gezegd help meditatie mij steeds meer en meer, door yoga leer ik weer ademen. Mijn docent zegt altijd: blijven ademen. Zo simpel is de basis van het leven. Zo simpel is het antwoord van de natuur. Blijf ademen. Als je bewust bent dat jij ademt en dat jij daar zelf voor verantwoordelijk bent, kan je daarmee de rest ook leren.
Ik heb ontdekt dat ik moet leren bouwen op fundament van mijn adem en van mijn natuur. En beetje bij beetje ga ik vooruit. Precies als in de natuur. En toch dichtbij de maatschappij.
En hoe nu verder? Dat is de volgende vraag.
Namasté.