Als je geen grenzen stelt, is de kans aanwezig dat je er volledig aan voorbij gaat. Of dat je anderen bedoeld en onbedoeld, over je heen laat lopen. Als je weet waar voor jou de grens ligt, dan ben je je mogelijk heel goed bewust van je eigen normen en waarden. Dan stel je vanuit die zelfkennis en persoonlijk leiderschap paal en perk van wat je wel of niet wilt doen. Het kan er ook heel ver vanaf liggen. Dat je je grenzen stelt, omdat je alles wat je daarbinnen vindt onder controle hebt en het je een veilig en vertrouwt gevoel geeft binnen je comfortzone. Denk daar maar eens over na.
Dat nadenken kun je aan mij wel overlaten. Als ik je meeneem in mijn hoofd stel ik dit soort vragen: Wanneer is mijn grens nou bereikt? Hoe vaak ga ik over mijn grenzen heen? Waarom ga ik over mijn grenzen heen? In welke mate ligt die grens binnen een bepaalde comfortzone? En waar is die comfortzone dan op gebaseerd? Wat zijn de definities die ik heb gegeven aan het creëren van mijn eigen comfortzone? En maakt die comfortzone mij echt gelukkig? Als dat niet zo is, wat maakt het dat ik er dan toch in blijf? Ernaar teruggrijp?
Een afspraak met mijn mindset
Deze en tig andere vragen kwamen steeds bij mij terug tijdens een hike in Noorwegen. Ik stond voor het uitdagende parcours van het Florli-fjord, een trap met 4.444 treden stijl omhoog. Mijn training was gebaseerd op de tweewekelijkse sportactiviteiten die ik doorgaans doe. Conditioneel ben ik geen wonderkind, gelukkig is er ook nog iets als een mindset. En… ik had met mijzelf afgesproken dat ik die zou uitdagen in mijn vakantie in Noorwegen. En zo geschiedde.
Mijn grens bereikt
De eerste mindset-test komt na een stijl stuk van zo’n 750 treden. Daar is een ‘escape’, een plek waar je van de trap af kunt wijken en door de natuur op een andere manier door de omgeving wandelt. Ik was op dat punt al helemaal stuk, voelde mijn longen branden en vroeg mezelf op de zoveelste hike af, waar ik aan begonnen was. Was ik bij mijn grens? Tartte ik nu mijn comfortzone? Op zo’n fysiek uitputtend punt was ik al eens eerder in de vakantie. Die hike maakte ik uiteindelijk niet af. Mijn grens was bereikt, ik luisterde op dat moment naar het momentum en daalde vervolgens weer af.
Gefaald of overwonnen?
Ik hield mezelf voor dat ik niet had gefaald. Ik voelde immers de hike goed in mijn benen. Bovendien kwam de hike twee dagen na een succesvolle uitdagende hike verderop in de bergen. Mijn knieën, mijn heupen… ze protesteerden en dat protest werd ingewilligd. Het was er bovendien vrij heet. Met een ontbloot bovenlijf zette ik de afdaling in. Dat vind ik niet mijn mooiste deel van mijn lichaam, al kon me dat niet bepaald schelen. Ik moest het mezelf comfortabel maken op weg naar beneden. En zo geschiedde. Hier was mijn grens bereikt.
Nieuwe kans, the only way is up
Dat moment ging wel weer even door mij heen op de Florli-trappen. Was dit het? Haak ik nu weer af? Wordt het nu niet een beetje falen? Is het weer niet typisch Randy die ergens aan begint, vol bombarie en het dan niet afmaakt? Poeh, wat werd ik daar streng voor mijzelf. Tegelijkertijd voelde ik ook: hier ligt volgens mij niet mijn fysieke grens. It’s all mental. Alleen als ik nu doorga, than the only way is up. Ik werd bijgehaald door mij mindset. Die bracht me voorbij die mentale grens en bedacht een mantra voor mezelf: je kunt het, stap voor stap, strek je benen, have fun. Dat laatste stukje kreeg ik steeds mee van andere hikers als we onderweg even een praatje maakten. Have fun!
Have fun
De treden waren genummerd. Per tien treden, wist ik dat ik steeds verder en hoger kwam. De mantra bracht me gaandeweg in een flow. Het bracht me op een tempo dat mij paste en ik kon me er zelf mee naar boven praten. Hoe hoger ik kwam, hoe beter de tred. Hoe fijner de mind! Na zo’n 2.000 treden viel de telling weg en kon ik op mijn eigen mindset door. Ik was aan het genieten. Van mijn lijf, mijn hoofd, de omgeving, de uitzichten. 4.444 en een paar trappen verder was ik boven. Niet eens moe, wel voldaan. Anderhalf uur verder, klapte ik mijn meegenomen stoeltje uit om te genieten van het uitzicht en een welverdiende lunch. Mijn hike-maatje Igor was al een half uur boven, die had die mooie plek geconfisqueerd.
Wat nou fun?
Wie dacht dat dit hem was, komt bedrogen uit. Precies zoals ik mij voelde toen we na een uur de afdaling inzette. Die verliep voorspoedig. Rotsen en kliffen maakten langzaam plaats voor bos, heide doorkruist met frisse watervallen. De omgeving was prachtig, de hangbruggen spectaculair, de stilte voelbaar. De zon en het briesje hielden de wandelomstandigheden perfect in balans. Dat gevoel kreeg een wending, toen Igor op de app een zijspoor ontdekte, die moest leiden naar een bijzonder uitzicht.
Vanaf dat moment ontstond er een conflict met mijzelf. Als stier die slecht tegen verandering kan en als het plan niet loopt zoals gepland, onrustig wordt, werd ik compleet uitgedaagd. Mijn plan was namelijk rustig afdalen en bijtijds bij de haven beneden zijn om die sporadische boot die gaat – en die we niet gereserveerd hadden – te kunnen halen. Igor vroeg of ik met hem meeging het zijspoor op. Ik zei ‘Ja’, terwijl alles in mijn lijf schreeuwde om nee te zeggen.
Mijn grens is bereikt, denk ik
En beide antwoorden zijn sterk geconditioneerd. Ik zei ‘Ja’ omdat ik alleen op de hike was op dat punt. Uiteraard ben ik oud, sterk en wijs genoeg om alle pijlen die netjes gemarkeerd zijn te volgen, al activeerden al mijn onzekerheden om daar niet op te vertrouwen. De verklaring voor het antwoord ja is hiermee gegeven. Tegelijkertijd schuilt in die verklaring meteen waarom mijn hele lijf nee schreeuwde. Nooit heb ik geleerd of ben ik gestimuleerd om achter de horizon te kijken. Alles wat veilig in het zicht is, ik onder controle heb en dus mijn comfortzone is, is heilig. En precies dat verklaart waarom mijn lijf, of beter gezegd mijn mind schreeuwde om nee te zeggen.
Vragen, vragen, vragen
Het werd ja en dus liep ik Igor achterna. Bij de eerste stap protesteerde mijn mind al. De ene reden van tegenzin, na de andere reden van tegenzin stroomde door mijn hoofd. Ga even terug naar alinea 2 van deze blog en je bent helemaal terug in mijn hoofd van dat moment. Inclusief nieuwe vragen als: Waarom zeg ik geen nee tegen Igor? Waarom ga je nu over jouw grens heen? Waarom pak je geen leiderschap over je eigen gedachten? Soms foeterde ik deze vragen hardop en arme Igor kon ze niet beantwoorden. Hij begreep ze ook niet en enigszins terecht. De omgeving werd namelijk alleen maar mooier en mooier en we plukten letterlijk de vruchten – blauwe bessen – van onze keuze. Bovendien was de hike niet perse moeilijk.
Cliché: buiten de comfortzone ligt heel veel moois
Het werd nog een flink extra stuk lopen. Met nog wat vallen en opstaan, wat afdalen en geklauter kwamen we uiteindelijk bij de top van het fjord en… op de mooiste plek van mijn hele vakantie. De foto van deze plek staat bovenaan deze blog. Een mini rotsplateau a la Preikestolen (het meest toeristische fjord van Noorwegen) was helemaal voor ons alleen en gaf ons zicht op het hele fjord. Helemaal voor ons alleen. Het uitzicht, de natuur, de stilte, de diepte… alles was op dat moment van ons. Alles maakte plaats voor trots en trots verving alle pijntjes die ik fysiek en mentaal onderweg hiernaartoe had gevoeld.
Pijn is (regelmatig) een emotie
Een complete turnaround van hersenspinsels schoten door mijn hoofd. ‘Pijn is een emotie’, is een bekende uitspraak van vriendin Marieke. En ik ben in mijn hoofd misschien wel enorm verleid om mijn emoties te veel in pijn te laten denken. Een half uur geleden ging ik voorbij mijn mentale grens, terwijl ik nu op een plek stond waarvan ik wist dat ik hier ben gekomen, door niet die grens te accepteren en juist die grens te verleggen.
Leven vanuit vertrouwen
Vol trots en dankbaarheid, en ook vol verbazing en verwarring over wat me mentaal was overkomen, liep ik zonder veel problemen later naar beneden. Nog altijd ruim op tijd voor de boot. Eenmaal beneden vonden we beiden dat we een welverdiend koud biertje verdiend hadden. En dus bestelden we er een voor ons beiden. Met het biertje in de hand proostten we op een succesvolle hike en een bijzondere vriendschap, die in ons beiden in veel en ieders in zijn eigen opzichten veel had gebracht. Ik genoot er zo van dat ik voorstelde om niet deze, maar de daarop volgende en laatste boot van de dag te nemen. Living on the edge. Of beter gezegd: leven vanuit vertrouwen. Niet geheel toevallig bleken we ook niet welkom op de eerstvolgende boot, aangezien die alleen gold voor mensen met een reservering.
Toeval bestaat niet
Op de laatste boot terug ontmoette ik vervolgens een leuk drietal Tsjechen met wie ik bijzonder mooie gesprekken had. Over waar we waren, over het leven, over de groeien, over de wereld. Net zoals ik Igor een jaar eerder ontmoet had. Die me zeiden dat als ik in de buurt ben, meer dan welkom ben om ze te benaderen om samen te reizen en een bed om op te slapen. Het kan ook allemaal geen toeval zijn dat dit me overkomt.
Huiswerk: normen, waarden, wie ben ik enzo?
Met die laatste gedachte nam ik dan ook heel veel huiswerk mee. Over mijn grens, hoe ik denk over grenzen, hoe en welke grenzen ik verleggen kan, hoe ik nieuwe grenzen passend maak bij wie ik ben vandaag de dag, hoe ik nieuwe grenzen accepteer (voor nu)… en om daar te komen, is het weer goed om te ontdekken wat je normen en waarden zijn, hoe die veranderen door nieuwe inzichten, kennis en omgevingen, hoe die passen bij de persoon die je anno nu bent. En het leert mij kijken naar wat mijn comfortzone mijn comfortzone maakt en welke input daarvoor mij werkelijk dient of niet. Waar conditioneringen vandaan komen, welke overtuigingen niet kloppen en ik los kan laten en hoe ik mijn nieuwe comfortzone kan blijven uitdagen.
Een paar hikes, omgeven in de natuur, in haar puurste vorm… heeft het meest pure in mijzelf naar boven gehaald. Nog nooit eerder was de slogan van Expeditie Flow zo sterk van toepassing op mijzelf: de reis naar jezelf. Ik heb zo’n intense geluk ervaren bij deze gedachte, dat als je het hebt over grenzen verleggen, uit je comfortzone gaan en verder kijken dan de horizon, ik een hele mooie uitdaging heb om van Expeditie Flow écht is moois te maken. Uitdagingen, kansen én avonturen: ze liggen allemaal voor me als je iets verder kijkt, dan wat je mind je soms doet geloven.
Ik weet het zeker, de reis naar mijzelf die wordt vervolgd!
P.S. Heb je een goede en ervaren hike-gids nodig in Noorwegen, volg en vraag Igor: www.instagram.com/igor.biskup/
