Liefde is… elkaar loslaten

Rachel en Randy - De eersteWe vallen maar meteen met de deur in huis. We gaan ermee stoppen.. met ons. Wij, Rachel en Randy, Randy en Rachel gaan uit elkaar, ieder weer onze eigen weg.

BOEM! Het hoge woord is eruit. 

We zijn natuurlijk aan niemand de verantwoording schuldig om ons besluit toe te lichten. Tegelijkertijd beseffen we dat er heel veel mensen zo enorm betrokken zijn en waren bij Rachel en Randy, of bij Rachel of Randy. En voor ons is het fijn als ons verhaal, ons besluit, goed wordt verteld. In elk geval één keer. Wie kunnen dat beter doen dan wijzelf? We nemen je mee in een van onze vele gesprekken. 

Randy: De beslissing, het moment met name, komt voor mij een klein beetje als donderslag bij heldere hemel. En ergens ook weer niet. In het liefdevolle proces dat we samen al tien jaar doormaken, de gesprekken die we daarin voeren met elkaar, merken we meer en meer dat onze verschillen steeds groter, zichtbaarder en voelbaarder worden. Het pad dat we bewandelen richting de toekomst lijkt zich ook al enige tijd te hebben gespleten. We merken dat elkaar vast blijven houden moeilijker is en steeds meer concessies vraagt van ons eigen ‘ik’. Ondanks dat we zoveel liefde voor elkaar voelen, komen we op het punt dat liefde ook betekent dat we elkaar los moeten laten.

Rachel: Een donderslag bij heldere hemel… tja, zo’n besluit komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Je kent me, ik ben een denker en een dromer. En hoewel ik altijd alles tegen je zei (en ook kón zeggen), was dit een proces dat zich vooral intern afspeelde. Ik weet niet eens meer precies wanneer het me overkwam, dat overweldigende gevoel dat ‘dit’ het niet is voor mij. Een jaar geleden? Langer? Korter? Zo’n oergevoel, iets intuïtiefs. Het gevoel iets unieks, iets diepgaands te missen en wel diep naar te verlangen. Een ander leven, een ander soort liefde.

Dat besef, dat inzicht raakte me diep, want hoe kun je nu een ander leven en ander soort liefde wensen als je zó veel liefde en zorgzaamheid van iemand krijgt? Hoe ging ik jou vertellen dat dit “het” niet was, dat het niet genoeg was voor mij? En de kinderen? Na alle fijne jaren waarin jij een fantastische bonusvader voor ze bent geweest en zij jouw bonuskinderen? Dat verdriet…allemaal omdat het voor míj́ niet voldoende was. Ik kon het niet. Het was ondankbaar, egoïstisch en misschien wilde ik wel te veel. Ik liet het gaan en de dagen vulden zich weer met het leven. Een leven waarin we samen worstelden met het verschil in ambities, dromen, doelen en verlangens en de snelheid waarin we dat allemaal wilden vervullen. 

Randy: Onze gesprekken gaan hier vaak over. Wederkerig vaak. We spraken de dingen naar elkaar uit en we pakten daarna het leven weer op. Met misschien wel te weinig aandacht om de verschillen die we dan bespraken echt bij elkaar te brengen. Misschien komt dat wel gewoon doordat er iets, dat ‘het’ zoals jij dat weergeeft, ontbrak. Een modus dat voorkomt dat het bij ons niet meer aangaat om naar elkaar toe te kunnen groeien. Mogelijk omdat we ergens in ons hart, hoofd en ziel voelen dat we daarmee voorbijgaan aan onszelf. Zonder dat zelf soms goed genoeg te kennen. Het is zo’n puur gevoel. Intuïtie. Dat gevoel dat soms niet in woorden is te vatten en het ook niet moet willen vatten. Het bestaat en ís er gewoon. Als dat naar elkaar toe niet meer verbindt en dat gevoel knaagt aan het geluk, moet je er wel iets mee.

Geluk en gezondheid zijn essentieel voor een prettig leven. Daarom is het goed dat het is uitgesproken. De pijn is voelbaar en heftig. Dat geldt voor beide natuurlijk. Tegelijkertijd konden we er voor ons toekomstig geluk niet meer aan ontkomen.

Rachel: Weet je nog dat we een maand of twee tegenover elkaar zaten aan tafel en je aan me vroeg wat er door me heen ging? Ik kan geen dingen verbergen. What you see is what you get. Je zag het aan me. Er was iets… Terwijl de tranen over mijn wangen rolden, vertelde ik je wat ik voelde. Alsof er een stukje miste. Alsof ik compleet en incompleet tegelijk was. Een soort gat in mijn hart. Of misschien is het wel een stukje van mijn ziel dat nog open staat voor iets wat ik nog niet gevonden heb. Ik weet ook niet of ik dat ga vinden in iemand anders. Of eigenlijk…ik weet het wel: het antwoord is ‘nee’. Ik weet dat ik het zelf ga invullen. Met mijn eigen ambities, dromen en doelen.

Dat klinkt heel rationeel, maar betekent het tegenovergestelde. Pas als ik mijn eigen pad volg, krijg ik rust en kan ik landen en echt mezelf zijn. Vanuit flow, gewoon ZIJN. Wat ben ik tot nu toe onrustig geweest he? En in al die onrust moest jij het ontgelden. Ik heb het je vaak niet makkelijk gemaakt. En jij? Je paste je aan. Voor zover je dat kon. Alleen dat gat… dat was niet te vullen. 

Expeditie Flow - Jaar 2021

 

Randy: Mij aanpassen is iets wat ik heel goed kan. Liefde is natuurlijk ook aanpassen. Dat gold ook voor de intimiteit die we al tijden misten. Liefde oversteeg dat alles voor me. Ook dat gemis. Jou in mijn armen, samen Netflixen of naar sport, hand in hand op straat lopen, elkaar strelen als we uit eten gingen… We deden de mooiste dingen samen en hadden de mooiste gesprekken. En toch leek je soms het onmogelijke te vragen, dan ontbrak er toch iets. Volgens mijn gevoel gaf ik het beste van mezelf, maar het bleek niet genoeg.

Dat gat, die leegte, verklaart natuurlijk waar de onmogelijkheid vandaan komt om je volmaakt gelukkig te maken. Ik vulde van alles, behalve die zogenoemde leegte. En steeds liep ik meer en meer op mijn tenen om iets in jou te vullen wat – we nu weten – niet in mijn macht lag. Die leegte die ik en mogelijk niemand anders zal gaan invullen dan alleen jijzelf. Ik hoop dat dat gat zich vult met iets moois en gaafs. In elk geval met iets dat je compleet en gelukkig maakt. Of completer en gelukkiger. Ik heb jou zo lief dat ik je dat gun.

Rachel: Ja, je wilde je heel graag aanpassen, mij bijhouden, mijn wensen vervullen, er voor me zijn en voor mij, en niet te vergeten voor de kinderen, te zorgen. Dat deed je met alles wat je in je had. Vlak voor de vakantie zei je nog: “Ik wil heel graag oud met je worden, Rachel, maar ik weet niet of ik je bij kan houden en of ik het volhoud”. Heel eerlijk: misschien hoopte ik er wel een beetje op dat jij door zou pakken, want ik schaamde me ook. Voor mijn onrust, mijn verlangens, het gevoel dat het nooit goed genoeg was, terwijl je zo je best deed. Voor jou was het het Zweedse lagom: niet te veel, niet te weinig, maar precies goed. Goed genoeg in ieder geval. En zo lijkt het alsof ik alleen maar meer, meer, meer wil. En dat is het niet. Ik wil iets anders. Ik ben te ambitieus en te hartstochtelijk om erin te berusten dat dit het is. En het vuur en verlangen blijft maar oplaaien. Ik wil uitgedaagd worden op verschillende vlakken.

In een relatie vorm je je altijd een beetje naar elkaar en is het geven en nemen, een beetje aanpassen. En ook: trouw zijn aan jezelf en vanuit dat perspectief het beste uit elkaar halen. Niet elkaar willen veranderen of terug te houden. 

Randy: Ik begrijp daarom goed dat we hier stoppen. Je was me simpelweg voor. Zoals je al aangaf had ik al eens uitgesproken dat de weg naar de toekomst zoals wij die naar elkaar uitspraken, misschien wel te veel van mij zouden vragen. En omgekeerd ook van jou. Nog jaren op mijn tenen lopen en concessies doen ten aanzien van mezelf en mijn persoonlijkheid zag ik niet zitten. Dit soort uitspraken hebben we, heb ik, misschien te veel als ‘ter kennisgeving’ beschouwd. Als signaal heb ik er te weinig mee gedaan. Misschien wilde ik het signaal ook niet geloven, omdat ik ergens bleef dromen over het plaatje ‘ons’. Ook al had ik nog geen idee hoe dat plaatje er dan uitzag. Ergens bleef ik tegen mezelf zeggen: in de toekomst zijn we ‘gewoon’ Randy en Rachel. 

Hoewel ik niet slecht ben in het uiten van mijn gevoel (ik kan er blogs mee vullen), is het gevoel van loslaten voor mij toch een stuk moeilijker. Als je dat weet, ook van elkaar, is het voor de ander ook niet bepaald eenvoudig om het gesprek over stoppen aan te jagen. Toch ontstond die ruimte een soort van organisch omdat je nog wel verbonden bent en voelt en je daardoor samen ook ‘iets’ aanvoelt. En ineens zaten we dus daar op vakantie aan het zwembad. ‘Is er iets vroeg ik?’ Je kon de tranen toen niet meer te bedwingen. Niet het ideale moment, vond je eigenlijk. Zo in de vakantie. Toch was ineens het hoge woord eruit. 

Daarmee waren we meteen enorm veel ballast lichter. Zonder die ballast beleefden we vervolgens nog een hele mooie intense week samen. Vol liefde, mooie gesprekken, wederzijds respect, leuke tripjes, gave herinneringen en de goede zin om dit hoofdstuk samen tot een mooi einde te brengen voordat dit boek sluit. Samen haalden we bovendien de top van de Mont Ventoux. Op de manier zoals we inmiddels een beetje van ons gewend zijn: samen, maar toch met een ander doel, een andere beleving en op een ander tempo. 

Rachel: Ja, zo was het. Ik voelde de knoop in mijn buik wegzakken. Alsof er weer ruimte ontstond om beter te voelen wat is en wat was. Ik heb veel bewondering voor hoe je met het nieuws omging. In rust samen het verdriet delen, herinneringen ophalen en grapjes maken over alles wat niet meer gaat plaatsvinden. Humor is ook jouw manier om ergens mee te dealen. Je bent goed in relativeren. 

Dus daar stonden we dan. Onze laatste reis samen had zo veel lading met op de top ook zo veel vrijheid en lucht. Voor jou, voor mij en voor ons samen, maar dan op een andere manier. We hebben het goed gehad en zo veel moois beleefd. Met z’n tweeën en als gezin. Het was een mooie reis, waarin zowel de kinderen als wijzelf gegroeid zijn. Alle mooie herinneringen zitten opgesloten in mijn hart en de plaatjes zitten in mijn brein geprojecteerd. Ik kijk er met liefde en plezier op terug. 

Vanaf de top van de Mont Ventoux kijken we terug op alles wat mooi is en wat we samen gedeeld hebben. We zullen ongetwijfeld nog moois met elkaar delen. Op een terrasje, bij een etentje of gewoon een dampende mok koffie of thee na een boswandeling. Waar vanuit vriendschap liefde is ontstaan kan vanuit diezelfde liefde ook weer vriendschap zijn. Wij kunnen dat. 

Randy: Dat kunnen we. En de intentie is er. Ik wil graag blijven terugkijken op een hele gezegende reis van tien jaar samenzijn. Ik heb ontzettend veel mooie dingen beleefd met jou en ontzettend veel van je geleerd. Als ik naar de keuken loop: nooit met lege handen, haha. We hebben elkaar echt een lange tijd goed aangevuld en daarmee onszelf en onze kinderen in de essentiële fase van hun ontwikkeling een rustige en stabiele omgeving gegeven om te groeien en te ontwikkelen. Van schoolmusicals tot hun diploma’s in het VO, van coronaperiodes tot samenwonen. We hebben het allemaal met elkaar beleefd. Met elkaar hebben we half Europa rondgereisd dankzij het motto ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Een sterk netwerk van familie en vrienden heeft ons overal gastvrij ontvangen, waardoor we zoveel samen mochten ontdekken. Daar ben ik onwijs dankbaar voor. 

We sluiten een mooie periode af. Dat doen we samen, op een manier waar we trots op kunnen zijn. We gunnen elkaar nieuwe avonturen, nieuw geluk en hopen af en toe nog met elkaar te kunnen proosten op het goede leven. 

Veel liefs,

Rachel en Randy ❤️

 

6 thoughts on “Liefde is… elkaar loslaten

  1. Randy en Rachel, heel moedig dat jullie dit zo delen. Goed uitgelegd ook. Zo begrijpelijk. Ik heb er bewondering voor. Jullie zijn beide prachtige mensen. Er is nog zoveel moois te beleven, samen en alleen. En inderdaad; houden van is (soms) ook elkaar loslaten. Dat het jullie goed mag gaan.

  2. Lieve Rachel, wat mooi dat je jullie persoonlijke verhaal deelt. Met liefde en respect voor elkaar en elkaars toekomst. Elkaar (weer) ruimte geven om gelukkig te worden… een moedige keus.

  3. Lieve Randy en Rachel ,
    Wat een heftig bericht.
    Inderdaad prachtig verwoord .
    Maar ik schrik wel .
    Wij wensen jullie alle goeds toe 😘😘

  4. Hi Randy,

    Die zag ik niet aankomen. Doe niet zoveel meer met social media – behalve LinkedIn, vandaar denk. Wel heel mooi en krachtig beschreven.

    Sterkte en veel geluk voor jullie beiden in de toekomst.

    Groet Paul (Noordwijk)

    1. Lieve Paul,

      Ik zag deze doorgehakte knop in dat moment ook niet aankomen. Het allemaal wel verklaarbaar, ik dacht alleen dat we toen nog niet op dit punt waren. Een moedige keuze dus van de ander. De koers van geluk bepaal je immers (voor je)zelf.

      Alles komt goed. Hoop dat het jou en jullie ook goed gaat 🙏🏽

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *