Houd (of hervind) hoop en vertrouwen, want alles komt goed!

Hoop en vertrouwen

Hoe het met mij gaat? Goed hoor! Maar het is wel een fase van Tommy-wijsheid: poeh hé! Wie had ooit gedacht dat we zouden leven in een realiteit waarin we nu leven? Een realiteit die een maatschappij heeft bewogen om zich te schikken naar de (onbekende) krachten van een impactvol virus. Met alle consequenties van dien: dood, verderf, ondraaglijkheid, wanorde, recessie, haat, nijd... en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is bovendien een tijd van veel gedoe en gezeur. Van alles en iedereen, van iedereen tot iedereen. Hoe houd je hoop en vertrouwen in deze tijd? Waaruit put je je hoop en vertrouwen?

Duivelswerk

Ik weet niet of ik in deze blog daarop het antwoord vind voor jou. Voor mijzelf? Misschien. Want wat een tijden zijn het. Het is zeker ook voor mij niet eenvoudig. In mijn vorige blog durfde ik oprecht te zeggen, dat het verwarrende tijden zijn. En dat is.

Duivelswerk noemt de een het. Een ander noemt het weer werk van de New World Order. Bill Gates schijnt er volgens een aantal ook nog een aandeel in te hebben. En natuurlijk onze eigen RIVM. Ondertussen zijn Diederik Gommers en Ernst Kuipers onder geen enkele druk te kraken en doen ze - terwijl de wereld in brand - staat wat ze moeten doen: levens redden die er te redden vallen.

Ondertussen denk ik als selfmade bioloog, hobby boswachter en natuurcoach ook na over dit virus. In tegenstelling overigens tot wat “complotdenkers” - een naar woord trouwens: mensen met een minder wetenschappelijke visie zal ik ze dan maar noemen - van mij denken. Op Facebook, trouwens. Een sterk wetenschappelijk forum.

Hoop en vertrouwen

Natuurwetten

Natuurlijk is dit virus dat rond gaat er ook een die het kaf van het koren probeert de scheiden. De zwaksten (vaak ouderen en zieken) worden gepakt. Af en toe worden uitgezonderd ook topfitte mensen een kind van de rekening. Sommigen overleven het virus, anderen zijn amper of niet vatbaar, weer anderen zijn volledig uit de running en de handvol sterft. In de natuur is het niet anders. Het is daar een survival of the fittest en zij die overleven in de natuur zijn volgens Darwin meestal de levende wezens die zich continu aanpassen aan de veranderende situaties. Geeft dit inzicht hoop en vertrouwen?

Ethiek

Integendeel, denk ik. Hier botsen juist twee harde waarheden tegen ons gedrag aan. Dat de natuur de zwakkeren pakt is niets meer dan heel erg waar. Evenals het virus. Het enige verschil met het planten- en dierenrijk is dat wij mensen nog ethische normen en waarden hebben en daarover - naar aanleiding van allerlei inzichten - een standpunt hebben ingenomen. Simpel gezegd is dat standpunt dat we altijd voor elkaar zorgen en dat we de plicht hebben om levens te redden waar kan. Ook nu hebben doktoren bewezen dat er levens gered kunnen worden. En dat onder veel bewondering en dank van de families, vrienden en collega's die hun maatje nu (nog) niet hoeven te missen.

Of je dat biologisch zou moeten doen, is de vraag. Ik deel immers net dat de natuur de zwakkeren pakt. Opruimt, cru gezegd. Maar als mensheid hebben we niet echt een keuze. En wel om het volgende. In een tijd waar mensen zich met botox en plastische chirurgie proberen te verjongen, en zolang dat bestaat, kun je het niet maken om wel mensen te laten sterven vanwege een virus. Ethisch onmogelijk.

Boven de wet

Je doet niet het een wel en het andere niet. Of we accepteren met zijn allen het gedrag van de natuur en passen er ons op aan (we worden ouder en sterven) of we negeren haar volledig en doen wat wij mensen belangrijk vinden (het leven rekken). Dat laatste is al decennia zo niet eeuwenlang ons motto, dus waarom er ineens van afwijken wanneer een virus zich aandient? We zijn een maatschappij die zich boven de wetten van de natuur heeft geplaatst. Het is nu alle hens aan dek om die maatschappij niet om te laten vallen. Als we de maatschappij redden, redden we de mensheid.

Hoop en vertrouwen

Levensvragen

Maar van wat? Even leek het virus ons een signaal te geven: de maatschappij die wij verafgoden is niet houdbaar. We leken het ook even te snappen. We gingen essentiële vragen stellen die je vroeger nog onder levensbeschouwing of filosofie kon scharen: wat is het leven eigenlijk? Waartoe zijn wij hier op aarde? Wat hebben we Moeder Natuur toch al die jaren gedaan? Wat is echt belangrijk in het leven? Uit dat soort vragen gloorden bij even hoop en vertrouwen op een nieuwe, leukere, eerlijkere wereld.

Confrontatie met ons gedrag

De glimlach die Moeder Natuur even durfde te vormen - het moet een glimp geweest zijn - verdween als sneeuw voor de zon. We waren even drie weken bij zinnen. Het virus dwong ons alleen nog te genieten van een wandeling in het park of bos. Maar zodra de natuur de antwoorden op bovenstaande vragen begon te spiegelen, raakte de mensheid in paniek: hoe zit het met mijn werk, inkomen, hypotheek, huur, vakantie, etentjes, uitjes enz? Hoe zit het met de vrijheid van het hebben van al die luxe?

Misplaatst gedrag

Het was snel gedaan met alle levensvragen. Mede doordat de onzekere antwoorden ook iets zeiden over ons gedrag. Ons gedrag richting de natuur. Waar wij mensen niet zo goed in zijn is om aangesproken te worden op ons gedrag. Zeker als ons gedrag misplaatst is ten opzichte van bepaalde wetten en regelgeving. Of dat nou maatschappelijke wetten zijn of die van de natuur. En ons akelig gedrag richting de natuur werd afgelopen tijd flink blootgelegd. Wat hebben we Moeder Aarde aangedaan? Die confrontatie bleek uiteindelijk weinig effect te hebben. Na een moment van rust en bezinning snakten de meesten toch weer naar het oude vertrouwde systeem. Weg hoop en vertrouwen. Althans, op die nieuwe, leukere en eerlijkere wereld.

Hoop en vertrouwen

Ruzie met ons geweten

Laatst keek ik weet The Matrix. Een film vol mooie quotes waarvan ik er en paar wens te citeren: "What you know you can't explain, but you feel it. You've felt it your entire life, that there's something wrong with the world. You don't know what it is, but it's there, like a splinter in your mind, driving you mad." Om er vervolgens aan toe te voegen: “The Matrix is a system, Neo. That system is our enemy. But when you're inside, you look around, what do you see? Businessmen, teachers, lawyers, carpenters. The very minds of the people we are trying to save. But until we do, these people are still a part of that system and that makes them our enemy. You have to understand, most of these people are not ready to be unplugged. And many of them are so inured, so hopelessly dependent on the system, that they will fight to protect it.”

Systeemverandering

Je zou aan die quotes bijna denken dat ik tot de mensen met een minder wetenschappelijke visie behoor, maar niets is minder waar. Net als teksten uit de bijbel kun je je eigen interpretatie geven aan deze quotes. Ik zou ze vooral willen meegeven vanuit het oogpunt van ons gedrag. Terwijl we weten dat we volgens de wetten van de natuur niet op deze manier verder kunnen met onze consumerende maatschappij (die splinter in our mind, that there is something wrong with the world), zijn we niet welwillend om dat systeem te veranderen. We neigen terug naar het oude, vertrouwde, waarvan we weten dat het niet klopt of rechtvaardig is, maar wel het meest luxe. In elk geval voor ons.

We neigen zo erg naar die behoefte, of het niet verliezen of inboeten ervan, dat we ertoe bereid zijn om voor dat systeem te vechten. Als we moeten kiezen dan maar het oude vertrouwde en zeker niet naar het nieuwe enge onzekere onbekende. Ook niet als we de kans hebben om een systeem te bedenken die beter in balans is. Eerlijker ook. Met alles op aarde wat leeft. Veranderen blijft toch lastig.

Hoop en vertrouwen even verloren

We hebben wel degelijk de handreiking van Moeder Natuur gezien, maar grijpen niet onze kans om ons met haar te verenigen. Sterker nog, we laten haar weer volledig los en hopen haar weer zo snel mogelijk uit te putten voor onze luxe, onze vakanties en onze hebzucht. Oké, misschien heb ik daar toch een beetje last van. Last van het idee dat we een leukere en betere wereld voor elkaar en met elkaar aan het creëren waren. Een wereld waarbij we het ikke loslieten en wé het samen rooiden. Waarbij we iets aardiger tegen elkaar deden en we wat deden voor een ander zonder dat we daar iets voor terug hoefden. Een wereld waarin we iets konden missen ten gunste van iemand die het nodig had. Een wereld waar we een beetje meer rekening met elkaar hielden en ook niets meer verlangden dan de dingen die er toe doen: liefde, geluk, gezondheid, plezier, contact. Even waren we een eensgezinde kudde.

Alles komt goed

Het lijkt weer om secundaire behoeften te gaan. Misschien ben ik daarom wat teleurgesteld en meer teruggetrokken als het gaat om een mening. Ik moet even nieuwe aanknopingspunten vinden die mijn hoop op een betere wereld weer zullen versterken. Dat vertrouwen komt wel weer, maar niets is menselijker dan dat ik ook moet bijkomen van deze enerverende periode. Ik ben geen God en heb ook niet alle kennis en waarheid in handen. Ook ik weet niet wat er in het vooruitzicht ligt, maar ik blijf Moeder Natuur wel koesteren. Ik zal haar meer en meer nodig hebben. Hoe? Wat? Wanneer? Geen idee. Wat ik wel weet: ook nu en met volle zekerheid: alles komt goed!

Alles!

Lees ook:

Hoop en vertrouwen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *