De natuur: van vluchtoord naar inspiratiebron

De Natuur: van vluchtoord tot inspiratiebron

Zodra mijn blogs niet over mijzelf gaan maar over het klimaat, dalen de “kijkcijfers”. Dat vind ik soms wel eens jammer, omdat het juist de natuur en haar rust waren, die mij overeind hielpen tijdens de fase van mijn bijna burn-out. Sindsdien ben ik erg begaan met de haar. Ik ben zuinig op haar geworden en ben beter voor haar gaan zorgen. Heel veel beter zelfs en dat deel ik graag. Omdat één van mijn lessen heel duidelijk was: we zijn verbonden met haar. Meer dan we ons soms beseffen.

In verbinding met de natuur

Nu ik haar van zo dichtbij heb leren kennen en ze mij zo geïnspireerd heeft, realiseer ik me hoe krachtig ze is. En hoe graag ze zich met mij verbindt. Wellicht om aan te geven dat ze moeite heeft met hoe wij mensen met haar omgaan. Ze heeft ons veel, zo niet alles te bieden. En voor alles wat leeft, heeft ze genoeg. Bovendien staat ze open om de eenvoudige lessen die ze miljoenen jaren lang heeft geleerd met ons te delen. Die inzichten deel ik op mijn beurt heel graag in de hoop dat mensen weer verbinding met haar zoeken. En vinden. Zodra men voelt hoe dichtbij ze eigenlijk bij ons staat en we ons realiseren hoe goed ze daadwerkelijk voor ons is, in alle opzichten, gaan we naar mijn bescheiden mening ook beter voor haar zorgen.

Genoeg is een prima bezit

In de bossen van de Veluwe vind ik mijn rust. Even een stap uit de snelle maatschappij die over de rug van mensen vooral draait om de economie. Ook het huidige kabinet gaat voor economie. Niemand die zegt dat we een stapje terug zouden moeten doen. Mogen doen. Niemand die ons leert dat ‘genoeg’ een prima bezit is. Koopkracht bevorderen. Dat is het motto. Meer besteden. Dat is het doel. Zouden we ook niet een goed leven kunnen leiden met alles wat we al hebben? Of met ietsje minder? En ons welverdiende achter de hand houden in geval van een volgende economische crisis?

De Natuur: van vluchtoord tot inspiratiebron
De Natuur: van vluchtoord tot inspiratiebron

De man met de hamer

Verdorie, kom ik toch weer in de verleiding om ergens wat van te vinden. En natuurlijk, in deze mallemolen draai ook ik mijn eigen rondje mee. Inmiddels ken ik daarin wel mijn grenzen. Ik was een van die mensen met burn-out klachten. Daardoor kon ik mezelf niet meer aanzetten om dagelijks mijn kunstjes te doen. Ik werd er niet blij van. Eerder ongelukkig. Ik had ook helemaal geen zin meer in de dag en thuis kon ik me niet aanzetten om dan maar te gaan schoonmaken of zo. Mijn lijf en hoofd maakten kortsluiting, ze wilden even helemaal niets. Het was best een lastige fase. Wie was ik dan? Wat kan ik? Wie wacht er op mij? Dit stukje hopeloos geval. Zo’n onzeker mannetje van 35 jaar. Get a grip!

Het bos als vluchtoord

Ik wist het even niet. Ik moest even weg. Weg van de maatschappij en weg van mensen. Het bos werd mijn vluchtoord. Werd mijn veilige haven. Even geen oordeel, even geen drukte en even niks moeten. Gewoon even zijn. Samen met haar en de rust. Ik voelde de zonnestralen, de wind, de spatjes regen... ik voelde weer grond onder mijn voeten. Ik mocht stilstaan zonder dat ik viel of achteruit ging. Zonder verwachting van vooruitgang. Geen vraag naar efficiency en rendement. Mijn zintuigen raakten steeds meer geprikkeld. Ik begon te zien, te ruiken, te voelen en te horen. Ik zag en hoorde de verhalen van miljoenen jaren ervaring. Dankzij de stilte. Ik was Randy in het moment. Het echte rendement. Het Randyment!

Ecosystemen in plaats van economieën

Mijn vluchtoord is nu mijn reflectieoord. Met de natuur als inspiratiebron en de magische ecosystemen als bevestiging dat er alternatieve levenswijzen zijn dan economisme, vond ik een zekere rust in het idee dat het wel degelijk anders kan. En dat ík in elk geval anders wil. Als we met een beetje boerenlogica kijken naar onze ‘markt’ snappen we ook wel dat een westerse economie nooit voor eeuwig kan duren. Het houdt een keer op. Te beginnen bij ons welzijn. In elk geval te beginnen bij mijzelf.

De Natuur: van vluchtoord tot inspiratiebron
De Natuur: van vluchtoord tot inspiratiebron

Verbonden zijn met eenvoud

De natuur en ik zijn inmiddels onafscheidelijk. Ze brengt mij steeds weer terug naar de kern. Of ik nu simpelweg naar de vormen van een boom kijk of een wandeling maak over de Veluwe. Ik wil verbonden zijn met die eenvoud. Dat biedt me rust en geeft me het gevoel van puurheid. Van mens zijn. Ze laat me mijn ware geluk inzien en ervaren. Ik geloof dat dat ook het doel is van haar bestaan. Ze geeft ons van dat alles genoeg en ze wil het maar al te graag met ons delen. Ze ontvangt ons met open armen, alleen laten we ons nog te vaak vastgrijpen door de klauwen van de maatschappij. We kunnen de verleidingen moeilijk loslaten om in haar armen pure rust, veiligheid en vertrouwen te vinden.

Ambassadeur van de natuur

Ik geloof sterk dat het een kwestie van tijd is dat mensen zich weer vol gaan realiseren hoe fijn het is om de natuur te omarmen. Dat mensen weer leren om haar kracht te ondermijnen. Te durven kijken en luisteren naar haar verhalen, die zijn ontstaan door miljoenen jaren ervaring. En ik geloof nog meer dat mens en natuur weer met elkaar één zullen worden. Ik mag in elk geval graag bij haar zijn. Als ambassadeur van de natuur, van onze bossen en heide, van alles op aarde wat leeft, wil ik helpen om die verbinding te maken. Want wie de kracht voelt van moeder aarde zal haar omarmen. De vernieuwde vriendschap zal leiden tot betere zorg. En betere zorg zal leiden tot een beter klimaat. Dat is mijn missie met Expeditie Flow.

De natuur haarfijn uitgelegd

Ik wil afsluiten met een talk van Matthijs Schouten, huisfilosoof van Staatsbosbeheer. Hij hield zijn talk tijdens TEDxApeldoorn. Een talk over jou, mij en onze (onbewuste) verbondenheid met de natuur. Open je zintuigen en laat je inspireren. Want het begint...nu!

Bron: TEDxApeldoorn

Lees ook:

De Natuur: van vluchtoord tot inspiratiebron / Geen goede voornemens, wel nieuwe doelen voor 2019

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *